در ۷ اکتبر ۱۷۴۰، صدها تن از چینی - اندونزیایی‌ها که بسیاری از آنها کارگران کارخانه قند بودند، با سربازان هلندی درگیر شدند.

  هلندی‌ها در تلافی آن، با توپ به خانه چینی‌ها آتش گشودند که باعث آتش گرفتن آنها شد.

 برخی از چینی‌ها در خانه‌های در حال سوختن، جان خود را از دست دادند، در حالی که برخی دیگر پس از ترک خانه‌های خود، قتل‌عام شدند!

سربازان دیگر در میان ردیف‌های خانه‌های در حال سوختن جستجو می‌کردند و هر بازمانده‌ای را که می‌یافتند، با خونسردی می‌کشتند. 

"ون هوول" سیاستمدار هلندی و منتقد استعمار می‌نویسد: «زنان باردار و شیرده، کودکان و پیرمردان لرزان بر شمشیر افتادند. زندانیان بی‌دفاع مانند گوسفند سلاخی شدند...». 

روز بعد، خشونت ادامه یافت و بیماران چینی در یک بیمارستان به بیرون برده شدند و با خونسردی کشته شدند!

دو روز بعد، شورای هلند به ازای هر سر چینی که به سربازان تسلیم شد، دو دوکات تعیین کرد. در نتیجه، چینی‌هایی که از حمله اولیه جان سالم به در برده بودند، توسط سربازان شکار شدند.

گزارش‌های این قتل‌عام تخمین می‌زند که ۱۰ هزار چینی در این درگیری کشته شدند، بین ۶۰۰ تا ۷۰۰ خانه متعلق به چینی‌ها مورد حمله قرار گرفت و سوزانده شد. از کل جمعیت باتاویا بعد از قتل‌عام، مورخین رقم ۶۰۰ بازمانده را ارائه می‌دهند!