چندی پیش یادداشت کوتاهی دیدم که هرچند فاقد نام نویسنده بود؛ اما به موضوعی بسیار جدی اشاره داشت. موضوعی که همواره چون پتکی بر سر ملت ما و بلکه همه ملت‌های جهان کوبیده می‌شود و به سهم خود در جهت‌دهی افکار عمومی و تغییر ادراکات مردم موثر است، ضمن اینکه پایه و اساس استنادات و ارجاعات سیاسی قرار گرفته و منشأ تولید محتواهای تخریبی و شوهای تبلیغی می‌شود.

بارها دیده و شنیده‌ایم که جمعی از کشورهای عضو سازمان ملل متحد، در بزنگاه‌های تاریخی و به بهانه‌های مختلف، اقدام به محکوم کردن ایران اسلامی می‌کنند و با صدور بیانیه‌های اعتراضی، راهکارهایی که عموماً نتیجه‌ای جز تخریب چهره ایران و فشار سیاسی بر آن ندارد را ارائه می‌دهند. در ذیل این بیانیه‌های سیاسی، فهرست نام کشورهای امضا کننده آورده شده و وزن و پشتوانه بیانیه‌های صادره را نشان می‌دهد. رسانه‌های جهانی با سرتیترهای دهان پرکنی چون: «محکومیت قاطع جمهوری اسلامی توسط نمایندگان ۴۸ کشور در سازمان ملل»، «محکومیت ایران به نقض حقوق بشر توسط 81 کشور در سازمان ملل»، «اعتراض ۷۹ کشور سازمان ملل به نقض حقوق بشر در ایران» آنها را مکرراً منتشر کرده و موج‌آفرینی می‌کنند و با تحلیل و تفسیرهای خود، ضریب نفوذ و قدرت تاثیرگذاری آنها را افزایش داده و ماهی مراد خود را صید می‌کنند.

اما نقطه کانونی و قابل تأمل این داستان در کشورهایی است که تقریباً پای ثابت امضای بیانیه‌های ضدایرانی سازمان ملل هستند و در اقدامی مهندسی شده، به صورت منقطع و ناپیوسته آنها را امضا می‌کنند. این کشورها چه کشورهایی هستند و از چه وزن سیاسی برخوردارند؟ اگر نام 20 ـ 30 کشور کوچک و بزرگ قابل اعتنای غربی و شرقی را قلم بگیریم که آنها هم به ندرت بیانیه‌های ضدایرانی را به صورت همگانی امضا می‌کنند، در این صورت این پرسش به وجود می‌آید که خیل بیانیه‌هایی که با 150، 100، 80، 50 و... امضا علیه ایران اسلامی صادر می‌شود، توسط چه کشورهایی امضا می‌گردد؟

جالب است بدانیم که عامه این کشورها که نقش سیاهی‌لشکر آمریکا را بازی می‌کنند، دست‌پخت دولت‌های استعماری بوده و نه تنها از اهمیت و ویژگی خاصی برخوردار نیستند که حتی به اندازه یک شهر کوچک ایران جمعیت ندارند؛ اما در فضای رسانه‌ای به عنوان یک کشور مستقل به خورد افکار عمومی داده شده و وزن تبلیغی و فشار روانی بیانیه‌های سیاسی ضدایرانی را افزایش می‌دهند. برای اثبات این ادعا کافی است کشورهای امضا کننده بیانیه ضدایرانی: «محکومیت قاطع جمهوری اسلامی توسط نمایندگان ۴۸ کشور در سازمان ملل» را مورد بررسی قرار دهیم. از مجموع 48 کشور امضا کننده این بیانیه 10 کشور مجموعاً کمی بیش از دو میلیون نفر جمعیت دارند که عبارتند از: قبرس با جمعیت 100 هزار و 918 نفر، جزایر الند با جمعیت 30 هزار و 604 نفر، ایسلند با جمعیت 383 هزار و 960 نفر، لیختن اشتاین با جمعیت 40 هزار و 23 نفر، مالت با جمعیت 542 هزار و 51 نفر، موناکو با جمعیت 38 هزار و 367 نفر، پالائو با جمعیت 16 هزار و 732 نفر، لوکزامبورگ با جمعیت 672 هزار و 809 نفر، مونته نگرو با جمعیت 616 هزار و 695 نفر، ایالات فدرال میکرونزی با جمعیت 105 هزار و 754 نفر. در این میان 6 کشور نیز هر کدام دو الی سه میلیون نفر جمعیت دارند و جمعیت مابقی آنها بالاتر از ده میلیون نفر است.

حال اگر امضای بیانیه‌های ضدایرانی افزایش یافته و مثلاً به 100 یا 200 کشور برسد، به تناسب آن کشورهای امضا کننده با جمعیتی کمتر از 100 هزار نفر نیز افزایش می‌یابند. کشورهایی که فقط نام کشور را یدک می‌کشند و فاقد شاخصه‌های یک کشور هستند؛ اما در صحنه جهانی و بخصوص امضای بیانیه‌های ضدایرانی، رسانه‌های غربی ارزش امضای آن‌ها را همسنگ ارزش امضای هند و چین هر کدام با جمعیتی بالغ بر یک و نیم میلیارد نفر جا می‌زنند و به همان اندازه نیز در عرصه جنگ روانی روی آنها مانور می‌دهند. 

در اطراف این موضوع، گفتنی‌های زیادی وجود دارد که امید است اهالی فکر و اندیشه و اصحاب رسانه، زوایای مختلف و پنهان آن را مورد واکاوی قرار داده و با روشنگری‌های خود، اهرم فشار روانی دشمنان ایران عزیز را خنثی نمایند.

 

مذاکره با آمریکا هیچ توجیه عقلی و منطقی ندارد