در میان بیانات مهم رهبر معظم انقلاب پیرامون تحولات اخیر سوریه، مضمونی نویدبخش و واقعیت‌آفرین وجود داشت که پیامی گران و بلند را منتقل می‌کرد. این حقیقت که مقاومت با ستم و جنایت و تجاوز، زایل‌شدنی نیست؛ بلکه زیر چنین فشارهایی، مستحکم‌تر و گسترده‌تر می‌شود. 

اما منطق این بیان نویدبخش و افق‌ساز چیست؟ بختیار علی، رمان‌نویس و نظریه‌پرداز مشهور عراقی، در کتاب «دریاس و جسدها» جمله‌ای دارد که از نظر ارتباط با موضوع ما، حائز اهمیت است. او می‌نویسد: «درد عمیق انسان این است که آنچه را با عشق به دست نمی‌آورد، می‌خواهد با قدرت کسب کند». این جمله حکایت از حسرت عمیقی دارد که گریبان‌گیر آدمی است. آدمی چیزهای باب میلش را دو گونه می‌جوید، یا با شدت علاقه و دوست‌ داشتن به آن می‌رسد و یا اگر به این شیوه نرسد، با اعمال زور و قدرت آن را فراهم می‌کند. اما درد وقتی بروز می‌کند که بخواهیم چیزی را به زور به دست آوریم. چون بدون دوست‌ داشتن و دوست داشته شدن، انسان مجبور است با زور چیزی را نگاه دارد که فرسودگی و خستگی حاصل می‌کند و در نهایت با کاهش توان، آن چیز را از دست می‌دهد.

بر این اساس متوجه می‌شویم، مقاومت در نگاه داشتن چیزی، بستگی به پذیرش درونی و گشودگی انفسی انسان نسبت به آن دارد. باید چیزی را دوست داشته باشیم که انگیزه لازم برای حفظش را داشته باشیم. آن وقت اگر حتی فشار زیادی تحمل کنیم و مجبورمان کنند دست از آن برداریم، این فشار هیچ‌گاه علاقه نهانی ما را کم نمی‌کند؛ بلکه به راه‌های بسیاری فکر می‌کنیم که چگونه این مانع را برداریم و دوباره به آن چیز برسیم. در این زمینه، تاریخ شفاهی بسیار غنی‌ای وجود دارد که چگونه اسرای ما در بند زندان‌های عراق و در آن فشار و محدودیت مضاعف، راه‌های خلاقانه بسیاری علیه آن فشارها می‌یافتند و چه بسا در آن شرایط، قدر زندگی را بیشتر پاس می‌داشتند و اکنون که در زمان آزادگی قرار دارند، حسرتش را می‌خورند. زندگی در شرایط سخت، مقاومت می‌خواهد، به بیان بهتر با مقاومت است که زندگی زیباتر می‌شود، دوست‌داشتنی‌تر می‌شود و اگر روزی سقف ظاهری‌اش فرو ریزد، بازسازی‌اش حتمی است. دشمنان زندگی از این نظر، بسیار کم‌توان و بی‌رمق جلوه می‌کنند. کسانی هستند که منطق این زندگی را خوب می‌دانند، به خصوص اگر تجربه‌اش کرده باشند. سختی‌کشیده‌ها، رنج‌دیده‌ها و خسارت‌خورده‌هایی که روی خوش آسانی بعد از رنج و به دست آوردن بعد از سختی را دیده باشند. سلاح دشمنان زندگی، نمایش باشکوه تخریب و اعمال افسارگسیخته درد و رنج است، غافل از آن که سال‌هاست منطقه، رمز زندگی در رنج را فهمیده است. مقاومت، رمز این گذار و عبور است، نیازی به ماندن و صبرکردن ندارد؛ بلکه در همان لحظه اعمال درد، فعال می‌شود، سختی را تاب می‌آورد و انگیزه به دست آوردن آن چه در بیرون از بین رفته، مضاعف می‌کند. مقاومت جواب داده، کارکرد دارد، حاج قاسم یک‌دهه جوانان غیور منطقه را با آن تمرین داده، این ممارست باور شده، فکر شده، مکتب شده، با طوفان‌های مقطعی رنگ نمی‌بازد؛ بلکه میدان عمل می‌یابد. بله! این جوانان غیور سوریه هستند که مجدد طعم زندگی را به کام مردم دیار عمه سادات می‌چشانند و در بند این واقعیت‌های تحمیلی نمی‌مانند.