امیر سرتیپ سید ابراهیم حجازی:

برادران سپاه و کمیته برای کنترل خروج از کشور دقت خاصی می‌بایست به کار می‌بستند. طبیعتاً افرادی بودند که یا از مرزهای خاکی یا از مرزهای هوایی تحت پوشش‌هایی خارج می‌شدند. به دلیل مفاسد گوناگون یا اتهاماتی یا شبهاتی و یا تشابه اسمی که بود، عده‌ای ممنوع الخروج بودند. این کار را نیروهای نخست وزیری انجام می‌دادند؛ اما اداره‌ی بخش گذرنامه کماکان در دست نیروهای شهربانی و انتظامی بود و در واقع کنترل‌ها را با همان کارت‌های تردد در سطح فرودگاه انجام می‌دادیم. مرکزیت کنترل هم به عهده‌ی ما بود، طبق روالی که در گذشته هم وجود داشت و این تفاهم انجام شده بود. الحمدلله کار هم بدون خدشه انجام شد.

یک روز حادثه‌ی جالبی رخ داد و من متوجه شدم که پایانه خروجی برای خارج از کشور به طرز غیرعادی شلوغ است؛ یعنی تراکم مسافر و جمعیت هست. در ضمن بازدید تأمل کردم دیدم اکثر کسانی که به خارج از کشور می‌روند، از اقلیت یهودی‌های تهران هستند و این برای من خیلی سؤال بود که چرا این اقلیت در این وضعیت، هفته‌های آخر شهریور از کشور خارج می‌شوند.

به آقای طباطبایی نامی که آن روز کشیک دفتر کنترل گذرنامه نخست وزیری بود گفتم: فلانی من این را خیلی عجیب می‌بینم، اینها همه یک اقلیت مذهبی هستند و همه خارج از کشور می‌روند. اگر اشتباه نکنم یکی دو روزی است که مسافران خارج از کشور بیشتر یهودی هستند.

ایشان هم برایش قابل تأمل بود. گفت: عجیب است!

گفتم: پس شما بررسی کنید، سپس به من اطلاع دهید.

شاید کمتر از ده روز بیشتر طول نکشید که حمله‌ی عراق به ایران اتفاق افتاد؛ یعنی ما آن زمان متوجه شدیم که خروج این اقلیت مذهبی به هر دلیل به صورت مستقیم یا غیرمستقیم می‌تواند با جریان حمله‌ی عراق به ایران مرتبط باشد یا حداقل می‌دانستند که این حمله بالاخره اتفاق می‌افتد و به خاطر وضعیت خاص خودشان از کشور می‌رفتند.

بعدها هم که آقای طباطبایی را به صورت تصادفی ملاقات کردم، ایشان گفت که من همیشه این خاطره‌ی شما را برای دوستان تعریف می‌کنم که گاهی اوقات یک اتفاقاتی می‌افتد و خیلی دقت نمی‌کنیم؛ اما پشت این اتفاقات حتی کوچک، می‌تواند مسائل بزرگ‌تری باشد.