شهید باقری به دلیل بهره‌مندی از هوش و استعداد فوق‌العاده، در طول دوران حیات خویش در سال‌های اولیه جنگ تحمیلی، منشأ برکات فراوانی از جمله ایجاد اولین قرارگاه مشترک سپاه و ارتش (قرارگاه نصر) و اولین فرمانده قرارگاه نصر بود که پس از عملیات رمضان به سمت فرماندهی «قرارگاه کربلا» و جانشین فرماندهی کل در قرارگاه‌های جنوب منصوب شد. پس از شکل‌گیری سازمان رزمی سپاه، باتوجه‌به توان و تجربه‌های شهید باقری، به‌عنوان جانشین فرماندهی یگان زمینی سپاه برگزیده می‌شود.

او در نهم بهمن سال ۱۳۶۱ به‌منظور شناسایی برای آغاز عملیات والفجر مقدماتی، عازم منطقه فکه شد که بر اثر اصابت خمپاره به همراه جمعی از رزمندگان به فیض شهادت نائل شد. این شهید، آن‌چنان مدارج رشد و کمال را در دوره‌های بحرانی انقلاب و جنگ به‌سرعت طی کرد که نام خویش را به‌عنوان «برترین استراتژیست» در تاریخ دوران دفاع مقدس ثبت کرد و در حالی مسئولیت سنگین فرماندهی اطلاعات و عملیات سپاه را برعهده گرفت که بیش از ۲۶ سال از عمرش نگذشته بود.

سخنان کوتاه، بی‌پروا و اثرگذار این فرمانده جنگ بعد از گذشت ۳۹ سال از شهادتش، همچنان راهگشاست. وقتی به رزمندگان هشدار می‌داد و یا وقتی آنان را به تفکری دعوت می‌کرد، گویی راه‌حلی برای دهه‌های آینده در نظر می‌گرفت. در سالگرد شهادت این شهید، برخی از سخنانش را مرور می‌کنیم:

مهم نیست که عملیات پیروز بشود یا نه

«ما مکلف به انجام‌وظیفه‌ایم. برایمان مهم نیست که عملیات پیروز بشود یا نه. مهم این است که ما وظیفه‌مان را انجام بدهیم و جهاد فی‌سبیل‌الله انجام شود. گیریم حالا پیشرفت حاصل بشود یا نشود. ولی ازآنجایی‌که خداوند صداقت رزمندگان اسلام را می‌بیند، قطعاً با پیروزی توأم خواهد بود. این کارها همه از لطف خداست و هیچ‌چیزی ما نیستیم که انجام می‌دهیم.

خدای‌ناکرده برای ما شبهه‌ای به وجود نیاید که ما داریم کاری انجام می‌دهیم و بدانیم که همه اینها از لطف خداوند است. یک‌لحظه اگر توجه خداوند از روی ما برداشته شود، تمام این حساب و کتاب، غلط از کار در خواهد آمد. همان‌طور هم که می‌بینید خیلی وقت‌ها ما طرحی تهیه می‌کنیم؛ اما عملیات عوض می‌شود و می‌بینیم خلاف آن چیزی که ما می‌خواستیم، عمل شد و همان مسئله خلاف است که به نتیجه می‌رسد...»

عقب بایستیم، ترسو بار می‌آییم

«آخرش که چی؟ هی خودمان را عقب حفظ کنیم. آخرش هم توی لحاف و تشک بمیریم، آن‌وقت همه بسیجی‌ها روز قیامت به ما می‌خندند. آقا! مرگ دست خداست. مرگ دست ما نیست. این برادرمان خرازی این‌همه در جبهه بود یک تیر نخورده بود، رفت مین خنثی کند دوتا ترکش هم خورد. این‌همه برادر، هیچی‌شان نمی‌شود. اما یکی می‌رود در جاده یا دارد به خانه‌اش می‌رود یا می‌رود تهران مرخصی و در راه تصادف می‌کند. آن مرگ بهتر است یا اینکه من بروم در خط، یک ترکش بخورم؟ مرگ دست خداست. برادران! عقب بایستیم، ترسو بار می‌آییم. استثنا هم ندارد. پنج نفر اینجا بمانند؛ اما ما بدانیم این پنج نفر می‌خواهند کار کنند و بدانیم این پنج نفر تا آخرین قطره خونشان ایستاده‌اند...»

تا زمانی که ظلم هست مبارزه هم هست

«تا زمانی که این بانگ الله‌اکبر هست، تا زمانی که ظلمی هست، تا زمانی که کفری هست، این مبارزه هم هست. شکلش فرق می‌کند؛ اما اصلش که فرقی نمی‌کند...»

کارایی خط چگونه اضافه می‌شود؟

«حتماً برادران به‌عنوان عبادت هم که شده، سه روز در میان باید بروند خط، و وضع خط را ببینند. دررابطه‌با کار خودشان در بهداشت، مهندسی، آب، تبلیغات و همه این‌ها... واقعاً چقدر خوب است که ما مثلاً بیاییم تقسیم کنیم و بگوییم ۱۰ تا سنگر هست، هر ۱۰۰ متر را یک برادری برود و پنج دقیقه برای بسیجیان صحبت کند. می‌دانید چقدر خوشحال می‌شوند؟ می‌دانید چقدر به کارایی خط، اضافه می‌شود؟»