آمریکا به بهانه حملات 11 سپتامبر 2001، هفتم اکتبر همان سال به افغانستان حمله کرد. چند ماه بعد، در 29 ژانویه 2002، سه کشور ایران، عراق و کره شمالی را محور شرارت خواند و کسانی در ایران از حمله احتمالی آمریکا به وحشت افتادند. در 21 می 2002، یعنی 31 اردیبهشت 1381، 127 نماینده لیبرال مجلس ششم، خطاب به رهبر انقلاب، نامه «جام زهر» معروف را نوشته و خواهان تسلیم در برابر آمریکا شدند: «اگر جام زهری باید نوشید، قبل از آنکه کیان نظام و مهم‌تر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد، باید نوشیده شود». دولت آقای سید محمد خاتمی نیز به رئیس جمهور وقت آمریکا نامه‌ای نوشت و اعلام کرد در همه مسائل از جمله موشک‌ها، خلع سلاح حزب الله، مسائل منطقه و... آماده مذاکره است. پاسخ رسمی اما به نامه وزارت خارجه اصلاحات داده نشد. پیامی دادند با این مضمون که «چطور گستاخی کرده و چنین نامه‌ای به آمریکا نوشته‌اید».

جنگ اما در ذهن لیبرال‌های ایرانی، امری قطعی بود و می‌خواستند از ترس هجوم، به آغوش مهاجم پناه ببرند. آمریکا از 24 جولای تا 15 آگوست 2002، مانوری تاریخی با عنوان «چالش هزاره 2002» با هدف تمرین حمله به ایران طراحی کرد. بر اساس اسنادی که منتشر شده است، این مانور 250 میلیون دلار هزینه داشت، و از آن به عنوان آغازگر تحول در ارتش آمریکا یاد می‌شد. ژنرال «پل ون رایپر»، به فرماندهی نیروهای ایرانی در مانور منصوب شد. رایپر وقتی اولتیماتومی برای تسلیم ظرف 24 ساعت از نیروهای آمریکایی دریافت کرد، راهبرد جنگ نامتقارن را به کار گرفت. از قایق‌های کوچک برای شناسایی موقعیت ناوگان آمریکا استفاده کرد و در حمله‌ای پیش دستانه، انبوهی از موشک‌های کروز را به سمت ناوگان آمریکا شلیک کرد؛ به گونه‌ای که سنسورهای الکترونیک این ناوگان توان رهگیری همه موشک‌ها را نداشت. 16 کشتی جنگی آمریکا غرق شد. طبق برآورد آمریکایی‌ها، در یک درگیری واقعی، آمریکا حداقل 20 هزار نیرو تلفات می‌داد. مانور متوقف شد و به رایپر گفته شد که باید  طبق قواعدی که تعیین می‌شود، بجنگد! اما رایپر عاقلانه می‌دانست که ایران طبق قواعد آمریکا نخواهد جنگید. از فرماندهی نیروهای ایرانی استعفا داد. این افتضاح تاریخی، خیال حمله به ایران را از ذهن جنگ طلبی چون بوش، بیرون کرد.

امروز سال‌ها از آن مانور می‌گذرد. آمریکا موقعیت بین‌المللی آن روزش را ندارد، اقتصادش ویران شده است و بحران‌های سیاسی - اجتماعی انبوهی دامن مقامات واشنگتن را گرفته است. در این سو ایران، در منطقه قدرتمندتر شده، متحدان بین‌المللی فراوان یافته، و از نظر قدرت نظامی با سال 2002 قابل مقایسه نیست. قیمت پهپاد فوق پیشرفته‌ای که سامانه سوم خرداد ساقطش کرد، تقریباً با هزینه مانور چالش هزاره برابری می‌کند.

اگر آن روز، رهبر حکیم انقلاب به توصیه نمایندگان لیبرال مجلس ششم، جام زهر می‌نوشید و ایران موشک و قدرت منطقه‌ای را طی مذاکره‌ای واگذار می‌کرد، امروز ما به سرنوشت عراق و افغانستان و لیبی دچار شده بودیم. ترامپ نامی بهانه‌ای واهی می‌تراشید، به آب و خاک ایران تجاوز می‌کرد و ما باید نظاره‌گر تحقیر ملتمان توسط قدرت نظامی آمریکا می‌بودیم.

تحلیل‌گر ارشد بی‌بی‌سی، نکته جالبی نوشته است. او می‌گوید، همان مؤلفه‌های قدرتی ترامپ را از حمله به ایران بازداشت که ترامپ می‌خواهد ایران آنها را کنار بگذارد: قدرت موشکی و نفوذ منطقه‌ای! یعنی امروز، اینکه آمریکا نمی‌تواند به ایران حمله کند، نتیجه ایستادگی رهبر حکیم انقلاب اسلامی در برابر جریان تسلیم در 17 سال پیش است.

مراقب باشیم که جریان جام زهر، دوباره می‌خواهد از ایران پرچم تسلیم و مذاکره افراشته شود. اگر بایستیم، شیرینی قدرت و عظمت در گام دوم ایستادگی را در فاصله‌ای بسیار کمتر از 17 سال خواهیم چشید. انقلاب اسلامی ماند و شوروی فروپاشید. انقلاب اسلامی خواهد ماند و آمریکا هم فروخواهد پاشید.