پرخوری از دو بُعد مادّی و معنوی مورد توجّه است:

بُعد مادّی

برخی پزشکان استدلالی برای آن دارند و می‌گویند: میکروب‌ها دائم از چهار طریق معروف: هوا، غذا، آب و گاهی هم پوست وارد بدن می‌شوند و هیچ راهی برای جلوگیری از آن‌ها نیست.

وقتی پوست که سدّ بسیار محکمی در برابر نفوذ میکروب‌هاست، خراش برمی‌دارد، ممکن است از طریق همین خراشیدگی، میکروب وارد بدن شود و سدّ دفاعی آن را بشکند؛ بنابراین ما همیشه در معرض هجوم انواع میکروب‌ها و بیماری‌ها هستیم و در صورتی بدن ما آمادگی دفاع پیدا می‌کند که مراکز عفونی در بدن نباشد. می‌گویند جاهای آماده در بدن برای میکروب‌ها و پرورش انواع آن‌ها عبارت است از انواع چربی‌های اضافی که در لابه‌لای بافت‌های بدن ذخیره می‌شوند، درست مثل زباله‌ای که وقتی در جایی مدّت زیادی بماند، عامل بیماری و پخش میکروب می‌شود. از جمله چیزهایی که می‌تواند این بیماری‌ها را درمان کند، سوزاندن این موادّ اضافی در بدن است و سوزاندنش هم از طریق روزه گرفتن صورت می‌گیرد. 

بُعد معنوی

سه مطلب بسیار مهم که در این حدیث آمده عبارت است از اینکه پرخوری قساوت می‌آورد و موجب می‌شود انسان در انجام دادن عبادات سستی ورزد.

و این مطلب کاملاً محسوس است که انسان وقتی غذای سنگینی می‌خورد نمی‌تواند؛ مثلاً نماز صبح را راحت بخواند و اگر بیدار هم بشود مثل آدم‌های گیج و مست است؛ امّا وقتی غذای سبک و ساده‌ای می‌خورد، وقت اذان یا لحظاتی پیش از اذان صبح بیدار است، نشاط دارد، حال مطالعه و حال عبادت دارد.

پرخوری، گوش شنوا در مقابل مواعظ را از انسان می‌گیرد. روشن است انسان وقتی روزه می‌گیرد رقّت قلب پیدا می‌کند و معنویتش بیشتر می‌شود؛ امّا وقتی شکم پر است، فکر انسان درست کار نمی‌کند و خودش را از خدا دور می‌بیند.