در ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ شخصیتی را از دست دادیم که هنوز بعد چند ماه از رفتنش، دل‌ها عزادار او هستند. منش و روش این فرد برجسته و بنده‌ی صالح خدا به گونه‌ای بود که زن و مرد و پیر و جوان، در غم از دست‌دادنش، قطرات اشک بر گونه‌هایشان می‌لغزد. 

در مورد روش و منش «شهید رئیسی» باید بگوییم که «همیشه وسط میدان کار» بود و از «کار جهادی» خسته نمی‌شد. به «توانایی‌های داخلی معتقد» و کار را برای «رضایت خدا» انجام می‌داد. شهید جمهور در «اعلام مواضع انقلابی و دینی»، «صراحت» داشت. از «زخم‌زبان‌ها» «مأیوس» نشد. او «خدمت به مردم» را «وظیفه‌ی» خودش می‌دانست و «نیازهای» آن‌ها را «محور برنامه‌هایش» قرار داده بود. 

شهید رئیسی «اهتمام» به «طرح‌های بزرگ» داشت و اهل «تعامل» همراه با «عزت‌مداری» و «عزتمندی» بود. بسیار «متواضع» و «اهل ذکر» و «توسل» و «دعا» بود.

این‌ها جزئی از خصوصیات اخلاقی و رفتاری مردی است که سران برجسته و درجه یک دنیا، از او به عنوان یک سیاستمدار برجسته تمجید کردند. «سید ابراهیم رئیسی» کشور را به قله نزدیک کرد؛ بنابراین از رئیس‌جمهور جدید خواستاریم تا الگو و روش «خداپسندانه‌ی» «شهید خدمت» را سرلوحه‌ی برنامه‌های خود قرار دهد.

مجموعه‌ای از این خصوصیات «عملی»، «فکری» و «قلبی» را در برنامه‌های آینده خود بگنجاند و ایران عزیز را به قله رفیع عزت و سربلندی برساند. همان‌طور که در روز تحلیف در برابر «خدا» و «ملت ایران» سوگند یاد کرد که پایبند به «محور همگرایی»، «التزام به قانون اساسی»، «سند چشم‌انداز» و «سیاست‌های کلی ابلاغیه» مقام معظم رهبری خواهد بود و «پیشرفت» و «توسعه‌ی عادلانه» و «همه‌جانبه» ایران و «بهبود زندگی مردم» را پیگیری خواهد کرد. ملت ایران به وعده‌ها و قول‌هایی که داده شد، چشم امید دارند.