محمدطه نجف در سال ۱۲۴۱ق در نجف به دنیا آمد. پدرش شیخ مهدی و مادرش دختر شیخ حسین نجف بودند. خاندان نجف معروف به آل نجف از خانواده‌های مشهور در نجف هستند که اصالتاً تبریزی بوده و در قرن یازدهم هجری، حاج نجف بنیان‌گذار آن از تبریز به نجف مهاجرت کرد. تنها فرزند شیخ محمدطه، شیخ مهدی نجف بود که در سال ۱۳۰۹ق و در زمان حیات پدرش از دنیا رفت و در یکی از اتاق‌های صحن حرم امیرالمؤمنین علیه السلام دفن شد.

محمدطه نجف، تحصیلاتش را از نجف آغاز کرد و نحو، صرف، معانی و بیان را از شیخ عبدالرضا طفیلی و دیگر استادان آموخت و برای گذراندن دروس عالی حوزه در درس دایی خود شیخ جواد نجف حاضر شد. سپس به درس شیخ مرتضی انصاری، شیخ محسن خنیفر و سید حسین کوه‌کمری رفت و به درجه اجتهاد رسید. وی بعد از وفات شیخ محمدحسین کاظمی (درگذشت:۱۳۰۸ق) و میرزای شیرازی، مرجعیت عامه شیعیان و دروس عمومی حوزه نجف را بر عهده گرفت. رساله عملیه‌اش در نجف منتشر و چندین بار تجدید چاپ شد. محمدطه نجف، در موضوعاتی از فقه، اصول فقه و رجال کتاب‌هایی نوشت. او همچنین قصیده‌هایی در مدح پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و امیرالمومنین علی (علیه السلام) سروده است. برخی از آثار او به این شرح است:

اتقان المقال فی علم الرجال؛ این کتاب در سه بخش شرح‌حال راویان ثقه، حَسَن و ضعیف تنظیم شده و در هر بخش، اسامی بر اساس ترتیب حروف الفبا آمده است.

الانصاف فی مسائل الخلاف

حاشیه بر رسائل شیخ مرتضی انصاری

شرح شرایع الاسلام

غنائم المحصِّلین فی حاشیه معالم الاصول

الفوائد السَنیه فی الفقه.

وی در اواخر عمر نابینا شده بود. گفته شده او با زهد و پارسایی زندگی می‌کرد. وی سه ابتلای دوران حیات خویش (مرجعیت، نابینایی و وفات فرزندش) را از آزمایش‌های خداوند می‌دانست.

محمدطه نجف در ۱۳ شوال ۱۳۲۳ق برابر با ۲۰ آذر ۱۲۸۴ش درگذشت. میرزا حسین خلیلی بر بدنش نماز خواند و در حرم امیرالمومنین علی (علیه السلام) دفن شد.