محمدتقی فرزند محمدرحیم اصفهانی، در ایوانکی زاده شد و در جوانی به عتبات عالیات رفت و در آنجا با دختر شیخ جعفر کاشف الغطا ازدواج کرد. 

محمدتقی در کاظمین نزد سید محسن اعرجی، در کربلا نزد صاحب ریاض و در نجف نزد شیخ جعفر کاشف الغطاء و سید مهدی بحرالعلوم شاگردی کرد. او از کاشف الغطاء اجازه روایت و فتوا دریافت کرد. گفته شده که او ۱۵ سال در کربلا نزد وحید بهبهانی شاگردی کرده است. در سال ۱۲۱۷ق یکسال پس از حمله وهابیان به کربلا به ایران بازگشت. او نخست در مشهد ساکن شد و ۱۴ ماه در آنجا به تدریس مشغول شد. سپس مدتی در یزد اقامت گزید. به گفته حسینی اشکوری در حدود سال ۱۲۲۵ق وارد اصفهان شد و در محله احمدآباد اقامت گزید و مسجدی به نام ایلچی تأسیس کرد و در آن اقامه جماعت می‌کرد. پس از مدتی به مسجد شاه رفت.

مهم‌ترین آثار او عبارتند از:

هدایه المسترشدین؛ این کتاب حاشیه‌ای بر معالم است و نویسنده آن به صاحب حاشیه نیز شناخته می‌شود. نویسنده جلد نخست آن را در سال ۱۲۳۷ق به پایان برده است. این کتاب منبع و مرجع شمار زیادی از اصولیان پس از وی بوده است که نوه او شیخ مهدی نجفی در مقدمه‌ای بر آن نام آنها را ثبت کرده است. شیخ مرتضی انصاری این کتاب را تدریس می‌کرده است. از هدایه المسترشدین تا سال ۱۳۱۰ق پنج چاپ سنگی وجود دارد که نخستین آنها مربوط به سال ۱۲۶۹ق است.

تبصره الفقهاء؛ کتابی در فقه استدلالی که در آن مباحثی پیرامون طهارت، اوقات نماز، زکات و بیع مطرح شده است.

رساله‌ای در مفطر نبودن توتون.

رساله عملیه به فارسی.

رساله‌ای در فساد شرط ضمن کتابی در طهارت.

رساله صلاتیه.

تقریرات سید مهدی بحرالعلوم.

رساله‌ای در بحث دروان بین اقل و اکثر.

اجوبه المسائل.

محمدتقی رازی در جمعه ۱۵ شوال ۱۲۴۸ق در اصفهان درگذشت. محمدباقر شفتی بر او نماز گزارد و در قبرستان تخت فولاد در تکیه مادر شاهزاده مدفون شد. البته آقا بزرگ تهرانی گفته است که علامه کلباسی بر او نماز گزارده است.