در مهرماه 1366، باز هم آتش جنگ شهرها شعله‌ور شد. بلافاصله نیروهای عملیاتی آماده شدند و نخستین موشک را پرتاب کردند. موشک و برخی تجهیزات از کره شمالی رسیده بود؛ اما شارژ موشک‌ها کماکان با خودروهای شارژ سوخت و اکسیدی انجام می‌شد که سال 63 از لیبی آورده بودند. استهلاکِ آن تجهیزات، کارشان را دشوار کرده بود. خودروها باید بعد از چند عملیات، سرویس کلی می‌شدند؛ اما اصلاً چنین امکانی در ایران نبود. بخشی از خودروی سوخت، که با فشار باد، سوخت را به مخزن سوخت موشک می‌راند، داغان شده بود و کار نمی‌کرد. بچه‌های فنی هر کاری کردند، نشد که نشد! سرتاپایشان غرق سوخت و روغن شده بود و از سرورویشان عرق می‌چکید؛ اما خودروی سوخت بنای ناسازگاری داشت. همه آنجا جمع شده بودند و هرچه به فکرشان رسید می‌کردند؛ اما هر کاری بی‌نتیجه بود.

ـ امیر! چاره‌ای نیست. فعلاً به آقای هاشمی بگیم که امکان آماده‌سازی موشک نداریم.

این را حسن با ناامیدی به حاجی‌زاده گفت. امیر و هاشم سوار پاترول سفید رنگشان شدند تا به مقرّشان  بروند و با تهران تماس بگیرند. اما ناگهان مجید نواب با دست زد روی ماشین که: «نرو! نرو!»

او به خوبی فرایند کار خودروی  سوخت را می‌دانست و حالا فکری به ذهنش رسیده بود؛ اگر بخشی از کار قسمت معیوب خودرو را با ساخت یک وسیله ساده ابتکاری، به‌صورت دستی انجام می‌دادند، می‌توانستند کار تزریق سوخت را انجام دهند.

موضوع را به بقیه توضیح داد و همه فکر کردند عملیست. همان روز، حاجی‌زاده رفت سراغ تراشکارها و خیلی زود، وسیله‌ای را که مجید نواب گفته بود آورد. مجید، وسیله ساده‌شان را وارد مخزن سوخت کرد و به‌دقت به صدای انتقال سوخت گوش داد. با کمی زحمت، صدای جریان سوخت را شنید و براساس تجربه‌ای که در این مدت کسب کرده بود، درست در موعد مناسب، جریان را قطع کرد. با خوشحالی دیدند که در آن مدت کوتاه، سوخت به موشک منتقل شده است! از آن روز تزریق سوخت به موشک، یکی از راحت‌ترین کارهای موشکی شد!

بچه‌های فنی، وقتی اکسید و سوخت را با ماشینِ مخصوص به مخزن سوختِ موشک تزریق می‌کردند، آن موشک تا دو ماه قابلِ پرتاب بود؛ ولی اگر در این مدت استفاده نمی‌شد، سوختش مشکلاتی ایجاد می‌کرد. باید حتماً سوخت را تخلیه کرده و مخزن را شست‌وشو می‌دادند تا هنگام پرتاب مجدد، دوباره موشک را شارژ کنند.

ماشین‌های اکسید و سوخت هم از زمانِ لیبیایی‌ها، کار دستشان می‌دادند. حتی دومین خودروی اکسیدایزر هم که از لیبی آوردند، مشکلاتی ایجاد می‌کرد، چون این ماشین‌ها بعد از ده بار تزریقِ سوخت باید اُوِرهال می‌شدند، در حالی‌ که اصلاً چنین امکانی نبود، چون نه وسیله‌اش را داشتند، نه آدمش را، نه عِلمَش را! باید با همان خودروهای بدقِلِق، موشک‌ها را آماده می‌کردند. سوختِ موشک مایع نفتی بسیار بدبویی بود و در حین ترکیب با اکسید، بخاراتی از آن متصاعد می‌شد که خیلی خطرناک بود. تنها راهی که برای خنثی کردن خطرات استنشاق بخاراتِ سوخت می‌دانستند، نوشیدن شیر بود که سعی می‌کردند همیشه در دسترسشان باشد.

منبع: مرد ابدی، نوشته معصومه سپری