تفسير و تأويل نادرست و نا‌بجای متون دينی و مذهبی، به‌طور معمول، تحت عناوينی بسيار دل‌آويز و فريبنده، مانند: «تعبير عميق و هوشمندانه از تعاليم و احكام دينی و مذهبی»، «تكامل معرفت دينی»، «نوسازی و بازسازی فكر دينی»، «تطبيق تعاليم و احكام دين بر مقتضيات و نيازهای متغيّر زمان»، و «ساده كردن و در دسترس همگان قرار دادن دين» صورت می‏پذيرد، آن هم به دست كسانی كه يا مسلمان نيستند يا اگر مسلمانند، به بعضي ازمكتب‏ها و مسلك‏های غير اسلامی، دل باخته‏اند! اين كارها به تدريج، و بدون‏ اين‌كه بسياری از مردم بويی ببرند، موجب فساد عقيدتی جامعه می‏شود و اين فساد، بی‌شكّ، ‏مفاسد ديگری را در پی خواهد داشت.

از آن‌جاكه آثار و نتايج فساد عقيدتی، به زودی ظاهر نمی‏شود و براي احساس و لمس آن، حدّی از رشد فكری و عقلانی و روحی و معنوی ضرورت دارد كه بسياری از افراد جامعه فاقد آنند، غالب مردم، آفات ‏عقيدتی را «آفات» و خطرخيز و هلاكت‌بار نمی‏دانند و اين خود، بر خطرخيز و هلاكت‌بار بودن آفات‏ عقيدتی، می افزايد. از اين‌رو، بر همه كسانی كه به اهميّت و خطر اين آفات، وقوف يافته‏اند و در انديشه اصلاح جامعه‏، حفظ انقلاب و نظام انقلابی‏اند، فرض است كه راه و رسم‏های مبارزه با آن‌ها را، نيك بياموزند و با جدّيّت تمام به كار گيرند و نگذارند كه دين و مذهب، مسخ و نسخ شود و معجون‏هايی كه از خلط و مزج‏ بينش‏ها و ارزش‏های اسلامی، غير اسلامی و ضدّ اسلامی فراهم آمده است، 

به عنوان داروی شفابخش‏ همه دردها و رنج‏های مسلمين عرضه و ترويج شود.

 (کتاب انقلاب اسلامی و ریشه‌های آن به قلم علامه مصباح یزدی(ره)، ص 162)