شیخ علی نمازی، در سال ۱۳۳۳ق مصادف با ۱۲۹۴ش در شاهرود زاده شد. پدرش محمد نمازی شاهرودی از علمای آن دیار بود که بیش از ۷۰ سال مبلغ دین بود و از مراجعی چون سید ابوالحسن اصفهانی و سید محمد فیروزآبادی، اجازه اجتهاد داشت. نمازی شاهرودی در ۲ ذی‌الحجه سال ۱۴۰۵ق مصادف با ۲۸ مرداد ۱۳۶۴ش در مشهد درگذشت و در یکی از حجره‌های صحن آزادی (صحن نو) در حرم امام رضا به خاک سپرده شد.

نمازی، مقدمات و سطوح عالی را در همان شهر نزد پدر خود و دیگر عالمان آن دیار فرا گرفت و در اوائل جوانی حافظ کل قرآن شد.

شیخ علی سپس به حوزه علمیه مشهد رفت و به مدارج علمی دست یافت. او در ۲۲ سالگی به نوشتن فقه استدلالی پرداخت. مدتی نیز به نجف اشرف رفت و از محضر عالمان آن حوزه استفاده برد. وی در ریاضیات، نجوم، تاریخ قبل و بعد از اسلام، طب گیاهی، علوم غریبه نیز تبحر داشت. وی تألیفات خویش را با خط خود می‌نوشت، و با زبان عربی و فرانسه آشنایی داشت.

از اساتید نمازی در مشهد، می‌توان میرزا مهدی اصفهانی را نام برد. نقل شده که در سفر میرزای اصفهانی به تهران چند روزی در شاهرود اقامت کوتاهی داشته و در دیدار با پدر شیخ علی، وی از حالات علمی فرزند خویش می‌پرسد و میرزا در جواب می‌گوید: ایشان مجتهدند. این مطلب را جدی و بدون اغراق می‌گویم.

شیخ علی نمازی تألیفات چاپ‌شده و چاپ‌نشده‌ای در موضوعات مختلف دارد. مشهورترین اثر او کتاب مستدرک سفینه البحار به زبان عربی و در ده جلد است. او این کتاب را در تکمیل سفینه البحار نوشته‌ی شیخ عباس قمی نگاشت و با اشراف بر بحارالانوار، مطالبی را آورده که محدث قمی آن‌ها را نیاورده است. این مجموعه، حاوی تمامی فهرست مطالب کتاب بحارالانوار است که عبارت است از آیات، تفسیر و تأویل، معارف اسلامی مربوط به اصول و فروع دین، حقیقت اشیاء و احوال و احکام و آثار آن‌ها در نزد خداوند، فروع فقهیه، قصص و حکایات، خطبه‌ها، دعاها و زیارات.