بر اساس یک مطالعه صورت گرفته مشخص شد که دختران شش ساله از وضعیت بدنی خود خشنود نبوده و می‌خواهند لاغرتر باشند. گروهی از محققان دانشگاه فلیندرز استرالیای جنوبی با ۸۰ دختر بین ۵ تا ۸ سال به گفتگو نشستند و پس از آن متوجه شدند که ۴۷ درصد آنها دوست دارند لاغرتر شوند. بسیاری از این دختران بر این باور بودند که لاغرتر بودن موجب اجتماعی‌تر شدن آنها می‌شود. ضمن آنکه بیشتر این دختران تصور می‌کردند که لاغر بودن برای آنها مزایای زیادی دارد. محققان می‌گویند: فشارهای زیادی از نواحی مختلف بر کودکان کم سن و سال وارد می‌شود تا به فکر لاغرتر کردن خود بیفتند.

وندی شلیت، نویسنده و محقق آمریکایی و از مروجان بازگشت به عفاف می‌گوید: «خیلی منزجر کننده است که دختران کوچک به وسیله‌ی این اسباب‌بازی‌ها ترغیب می‌شوند بسیار بزرگ‌تر از سن واقعی خود رفتار کنند. برای مثال به گونه‌ای رفتار می‌کنند و لباس می‌پوشند که بدنشان برای مردان جذابیت داشته باشد. آنها نگران ظاهر خود هستند و خیلی خودخواه و خودمحور شده‌اند. توجه به ظاهر برای دختران کوچک طبیعی نیست به ویژه اگر به همراه نوعی آگاهی از مسئله جنسی باشد. نمی‌توان باور کرد که زنان بخواهند دختران کوچکشان با عروسک‌هایی شبیه زنان بدکاره، بازی کنند؛ این خیلی ناراحت کننده است. دو دختر در کوچه ما هستند که یکی پنج ساله و دیگری هفت ساله است. آنها کفش لژدار پا کرده و بلوز و دامن کوتاه بر تن می‌کنند و آن‌قدر تلویزیون تماشا می‌کنند که بسیار بیشتر از سن خود چیز می‌دانند. یکی از همسایگان که گاه از آنها مراقبت می‌کند به ما گفت: یک روز وقتی این دو دختر عده‌ای پسر را دیدند که نزدیک خانه توپ‌بازی می‌کنند، لباس شیک پوشیدند، آرایش کردند و کیف زنانه به دست گرفتند تا به کوچه بروند و در مقابل پسرها خودنمایی کنند. خیلی وحشتناک است که بچه‌های کوچک، اجازه دارند یا گاه تشویق می‌شوند که این‌گونه رفتار نمایند.»

اما دامنه‌ی تاثیرپذیری دختران جوان از باربی، تنها به امتناع آنها از غذا خوردن محدود نمی‌شود؛ بلکه خودداری از بچه‌دار شدن به خاطر حفظ تناسب‌اندام نیز، از جمله افسون‌گری‌های باربی است. «چون مطرح می‌شد که ترکیب اندام باربی هیچ‌گاه به هم نخواهد خورد؛ لذا در تربیت دختران برای اینکه در سنین بزرگسالی هیچ‌گاه آبستن نشوند، در حفظ تناسب‌اندام آنان بسیار مؤثر بود. در دهه ۹۰ میلادی به دلیل کاهش نرخ تولید مثل در غرب به ویژه در آمریکا، باربی برای تربیت دختران در آن زمینه وارد صحنه شد و در ۱۹۵۵ این عروسک با یک جنین در شکم خود، به بازار عرضه شد تا دختران نوجوان با وضع حمل باربی به دست خود، اشتیاق مادر شدن بیابند. امروزه عروسک اسکیپر که خواهر کوچک باربی محسوب می‌شود، بخشی از پاسخ به درخواست سیاست‌گذاران فرهنگی برای بچه‌دار بودن باربی است.»

در غرب، الگوگیری از باربی به حدی رایج است که خوانندگان و هنرپیشه‌گان مشهور هالیوردی با صرف هزینه‌های سرسام‌آور و رفتن به زیر تیغ جراحانِ توانا، خود را به شکل و شمایل آن در می‌آورند تا ذائقه‌های باربی پسندِ مردم را اشباع نمایند. اینکه امروز غالبِ هنرپیشه‌های معروفِ زنِ دنیا، اندام، مو، اَبرو و آرایشی متناسب با مدل باربی دارند، شاهدی بر دامنه‌ی نفوذِ باربی بر بخشی از سربازان و مبلغان با نفوذ خود است. پیش‌تر در جامعه خودمان نیز مُد شده بود که افرادی برای زیباییِ چهره‌شان به جراحی پلاستیکی گونه و بینی اقدام می‌کردند و یا رنگِ چشمانِ مشکی و زیبایی خود را به وسیله لنزهایی به رنگ آبی و سبز تغییر می‌دادند و نیز مادرانِ باردار برای حفظِ تناسب‌اندامشان به سزارین و سپس به شیرخشک متوسل می‌شدند، در حالی که به گواهِ همه متخصصان، زایمانِ طبیعی و تغذیه بچه از شیرِ مادر، علاوه بر سلامتِ مادران، نقشِ مهم و اساسی در بازگشتِ تناسبِ اندامِ آنها ایفا می‌کند.

بنابراین، باربی ابتدا با ایجاد بی‌هویتی، بی‌اعتمادی و از خود بیگانگی، بنیان ارزش‌های پذیرفته شده کودکان و نوجوانان را فرو می‌ریزد و سپس الگوی خود را با لطایف‌الحیلی به آنها تحمیل و تزریق می‌کند. ترفندهای هوشمندانه‌ای که برای ترویج و نهادینه کردن باربی به کار گرفته می‌شود، بدان جهت است که الگو و مدلی که به واسطه‌ی باربی ارائه می‌شود، دارای تفاوت و بلکه تضادهای اساسی با فرهنگ و ارزش‌های پذیرفته شده کودکانِ اکثر کشورها است. از این رو برای فتح قلعه‌ی دلِ کودکان، راهی جز حیله‌گری و به کار بستن نیرنگ‌های جذاب و افسون‌گر وجود ندارد.