در زمان خلافت امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) در کوفه، زره آن حضرت گم شد. پس از چندی در نزدیک مرد مسیحی پیدا شد. علی (علیه‌السلام) او را به محضر قاضی بردند و اقامه دعوی کردند که این زره از آن من است، نه آن را فروختهام و نه به کسی بخشیدهام و اکنون آن را در نزد این مرد یافتهام. قاضی به مسیحی گفت: خلیفه ادعای خود را اظهار کردند، تو چه میگویی؟ او گفت: این زره مال خود من است و در عین ‌حال گفته‌ی مقام خلافت را تکذیب نمیکنم (ممکن است خلیفه اشتباه کرده باشد). قاضی رو کرد به علی (علیه‌السلام) و گفت: شما مدعی هستید و این شخص منکر است، علی‌هذا بر شما است که شاهد بر مدعای خود بیاورید. علی (علیه‌السلام) خندیدند و فرمودند: قاضی راست میگوید، اکنون میبایست که من شاهد بیاورم؛ ولی من شاهد ندارم. قاضی روی این اصل که مدعی شاهد ندارد، به نفع مسیحی حکم کرد و او هم زره را برداشت و روان شد.

مرد مسیحی که خود بهتر میدانست که زره مال کیست، پس از آنکه چند گامی پیمود، وجدانش مرتعش شد و برگشت. گفت: این طرز حکومت و رفتار از نوع رفتارهای بشر عادی نیست، از نوع حکومت انبیاست و اقرار کرد که زره از آن علی (علیه‌السلام) است. طولی نکشید او را دیدند که مسلمان شده و با شوق و ایمان در زیر پرچم امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) در جنگ نهروان می‌جنگد.

منبع: الامام علی، صوت العداله الانسانیه، صفحه ۶۳