بالاترین نگرانی برای هر فرمانده‌ای، وفاداری و پایمردی یاران و لشکریانش است. آن‌ها تا کجا با فرمانده همراه و همرزم خواهند ماند. اما چنین مسئله‌ای برای اباعبدالله الحسین علیه‌السلام مطرح نبود. چون ایشان به ولایت‌مداری اصحابشان ایمان داشتند و کسی را وفادارتر از آنان نمی‌شناختند. با وصف این، امام حسین علیه‌السلام همه یارانشان را برای ماندن یا رفتن آزاد گذاشتند. چون دشمن فقط پیکر بی‌جان ایشان را می‌خواست:

«أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَیْراً مِنْ أَصْحَابِی وَ لَا اهل‌بیت أَبَرَّ وَ لَا أَوْصَلَ مِنْ اهل بَیْتِی فَجَزَاکُمُ الله عَنِّی خَیْراً أَلَا وَ إِنِّی لَأَظُنُّ أَنَّهُ آخِرُ یَوْمٍ لَنَا مِنْ هَؤُلَاءِ أَلَا وَ إِنِّی قَدْ أَذِنْتُ لَکُمْ فَانْطَلِقُوا جَمِیعاً فِی حِلٍّ لَیْسَ عَلَیْکُمْ مِنِّی ذِمَامٌ هَذَا اللَّیْلُ قَدْ غَشِیَکُمْ فَاتَّخِذُوهُ جَمَلا؛ من یارانی باوفاتر و بهتر از یاران خود سراغ ندارم و اهل‌بیتی نیکوتر و به حقیقت نزدیک‌تر از اهل‌بیت (علیهم السلام) خود نمی‌شناسم. خداوند به همه شما جزای خیر دهد. آگاه باشید! گمان می‌کنم فردا آخرین روز ما با این دشمنان است؛ بنابراین، من عهد خود را از شما برداشتم و همه شما را آزاد گذاشتم، از تاریکی شب استفاده کنید و آن را مرکب خود قرار دهید و بروید، این گروه با کشتن من، دیگران را رها خواهند کرد». 

این سخنان اباعبدالله الحسین علیه‌السلام آن‌چنان آتشی به جان یاران انداخت که می‌خواستند همان شب به لشکر عمر ابن سعد حمله کنند تا وفاداری‌شان را نشان دهند. یا حسین! ذلتی بالاتر از این نیست که ما بمانیم تو نباشی! هیهات هیهات منّا الذلّه.

پس، اول عباس بن علی علیه السلام عرض ارادت و پایمردی تا سر حد جان نثاری کردند و بعد یکان یکان مردان و جوانان اهل‌بیت و اصحاب ابی‌عبدالله الحسین ارادتشان را بار دیگر در شب عاشورا ابراز کردند.

شب عاشورا، الگوی ولایت‌مداری اصحاب اباعبدالله الحسین علیه‌السلام در قلب تاریخ جاودانه شد و همه قدسیان عالم در حفظ آن کوشا بودند تا که امروز، ملت ایران و امت اسلامی بدان افتخار کنند و با تمسک بدان برابر جبهه آمریکایی صهیونی و جاهلیت عرب بایستند. بی‌شک، ولی‌فقیه به وفاداری و پایمردی این ملت ایمان راسخ دارد که می‌تواند به پشتوانه نصرت الهی دشمن صهیونی را بیچاره کند.