پس از قرن‌ها استیلای قدرت‌های استعماری بر منابع و اراده‌ی ملت‌ها، انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ به‌عنوان یک نقطه‌ی عطف تاریخی ظهور کرد. انقلابی برخاسته از متن ایمان و عدالت‌خواهی که بنیان آن بر نفی سلطه‌گری و دفاع از کرامت انسان‌ها استوار بود. از همان ابتدا، این حرکت نه صرفاً با رژیمی سلطنتی در تقابل قرار گرفت؛ بلکه جبهه‌ای جدید در برابر نظم جهانی مبتنی بر استثمار و اشغال شکل داد .

 طی بیش از چهار دهه، جمهوری اسلامی درگیر اشکال متنوعی از تقابل با قدرت‌های جهانی شد: از جنگ تحمیلی هشت‌ساله تا تحریم‌های فلج‌کننده‌ی اقتصادی، از ترور نخبگان علمی و نظامی تا جنگ‌های نیابتی در منطقه. اما آنچه در تمام این مراحل مشهود بود، ثبات گفتمان مقاومت و اتکاء بر سنت‌های الهی در صحنه‌ی عمل بود. تجربه‌ی جمهوری اسلامی نشان داد که اراده‌ی ملتی مؤمن و آگاه، می‌تواند در برابر ابزارهای کلاسیک سلطه، معادلات جدیدی را رقم بزند.   با ورود به دهه‌های اخیر، چهره‌ی آشکارتر این تقابل، در حوزه‌ی دفاع از ملت فلسطین نمایان شد. جمهوری اسلامی، برخلاف سیاست‌های منفعلانه برخی دولت‌های منطقه، به دفاع از ملت مظلوم فلسطین پایبند ماند و صریحاً موجودیت رژیم صهیونیستی را به‌عنوان یک اشغالگر نامشروع، به چالش کشید. این موضع‌گیری البته هزینه‌هایی نیز در پی داشت؛ اما در عوض جایگاه راهبردی ایران در معادلات منطقه‌ای را تثبیت کرد. رخدادهای سال‌های اخیر، به‌ویژه تجاوزهای مکرر رژیم صهیونیستی به نوار غزه و شهادت هزاران زن و کودک بی‌گناه، نه‌تنها مشروعیت این رژیم را نزد افکار عمومی جهان زیر سؤال برد؛ بلکه موج جدیدی از همدلی جهانی با مقاومت فلسطین را نیز رقم زد. در این فضا، بسیاری از نخبگان مستقل جهانی، از ایران به‌عنوان نقطه‌ی اتکای گفتمان عدالت‌محور در جهان یاد کرده‌اند. 

 اکنون که رژیم صهیونیستی با اتکا به حمایت‌های آمریکا و برخی دولت‌های اروپایی، مستقیماً وارد تقابل با جمهوری اسلامی ایران شده، تحلیل‌گران از ورود جهان به مرحله‌ای تازه از این تقابل تاریخی سخن می‌گویند. مرحله‌ای که از مرزهای دیپلماسی عبور کرده و به آزمون عملیِ اراده‌ها رسیده است. 

 در این نبرد، هرچند جمهوری اسلامی نیز از فداکاری‌ها و خسارت‌ها در امان نبوده؛ اما آنچه معادله را دگرگون می‌سازد، پیوند میان آرمان‌های اعتقادی، ظرفیت‌های دفاعی و حمایت مردمی است. اکنون بیش از همیشه روشن شده که صهیونیسم، در غیاب مظلوم‌کشی، فاقد توان نبرد مستقیم است و هیمنه‌ی آن، بیشتر زاییده تبلیغات و حمایت‌های خارجی است تا اتکاء به اقتدار درونی. 

 به نظر می‌رسد اگر این روند با قدرت و حکمت ادامه یابد، شرایط برای وقوع یکی از مهم‌ترین تحولات راهبردی در منطقه فراهم خواهد شد: پایان‌بخشی به موجودیتی که از ابتدا بر پایه‌ی اشغال و خشونت بنا شد و امروز به نماد بی‌ثباتی و خشونت ساختاری در جهان بدل شده است. 

 همان‌گونه که تاریخ بارها نشان داده، سلطه‌گران نه با قدرت نظامی؛ بلکه با افول مشروعیت و مقاومت ملت‌هایشان شکست می‌خورند و امروز، ایران در جایگاه تاریخی خود برای شکست مشروعیت و سلطه صهیونیست غاصب قرار گرفته است. باذن‌الله