«خدا رحمت کند»، این جمله را وقتی می‌گوییم که خبر فوت یک نفر را می‌شنویم و از خداوند برایش آمرزش می‌طلبیم.

خدا رحمتت کند جناب پاپ. دنیاست دیگر بی‌وفا و غداره‌بند، درست در اوج می‌آید و تمام!

نگاه نمی‌کند پاپ فرانسیس باشی یا بقال سر کوچه، وقتی باید آخرین غزل را بسرایی، دیگر مهلتی نداری جز خداحافظی.

راستش خیلی وقت بود می‌خواستم بنویسم از شما، ولی نشد؛ دقیقاً از زمانی که مشرّف شدید به نجف، کنار مزار مولای متقیان، دقیق رد شدید از شارع‌الرسول تا رسیدید به بیت آیت‌الله سیستانی.

همان وقت بود که می‌خواستم بنویسم و نشد. شاید دیر شده باشد نامه سرگشاده برای مردی که دیگر نیست؛ اما شاید به کار آینده بیاید.

جناب فرانسیس من از شما کاتولیک‌تر نیستم؛ راستش را بخواهید کاتولیک نیستم، نهایت می‌شد ارتدوکس باشم، به شما بر نخورد، نزدیک‌ترین کلیسا پشت خانه مادرم برای ارتدوکس‌ها بود، کلیسای کانتور، سومین کلیسای کوچک دنیا و کوچک‌ترین کلیسای ایران، اما آن هم نشدم، چون معتقدم دیر و کنیسه و کلیسا و مسجد در خاک غصبی نمی‌شود؛ اصلاً آدمی‌زاد عبادتش نمی‌آید. خاک کلیسای کانتور غصبی بود؛ روس‌ها وقتی شهرم را اشغال کردند، آمدند برای توبه و انابه کلیسای ارتدوکسی بنا کردند، کلیسایی که حتی یک مشتری هم ندارد در شهر من. 

پس ارتدوکس هم نشدم؛ اما مسلمان شدم، مسلمانِ مسلمان‌زاده که تا اسم شارع‌الرسول می‌آید، دلش تاپ‌تاپ می‌کند.

خدا آمرزنده است، حتی به قاعده دیدن گنبد نورانی امیرالمومنین علی علیه‌السلام از خیابان شارع‌الرسول.

فضلی نیست که بخواهم بفروشم؛ اما آن سفر شما به عراق، به مولدالنبی ابراهیم علیه‌السلام در اور تاریخی و دیدار با سید نور چشمم سیدعلی سیستانی، عجیب مرا یاد داستانی انداخت؛ داستانی نه‌چندان دور، داستانی بعد از رحلت آیت‌الله بروجردی و دادن پیام تسلیت شاه به آیت‌الله خویی. خودش هم می‌دانست که از مرگ بروجردی بزرگ، غمی ندارد که بخواهد هم‌دردی کند و تسلیت بگوید؛ اما گفت، آن هم به مرجعی در نجف، می‌خواست به نوعی بگوید که زعیم شیعیان بعد از آیت‌الله بروجردی، کسی غیر از روح‌الله الموسوی الخمینی است، جایی دور از ایران. می‌خواست تا حواس مردم را از آقا روح‌الله پرت کند.

اما زمین چرخ زد و نشان داد که آقا روح‌الله، «امام خمینی» است.

جناب پاپ، سید علی سیستانی، فخر من است، سایه سر است، عزیز جانم است؛ اما خود ایشان به ما یاد داده پشت سید خراسانی باشیم: «من هر شب در کنار مرقد مطهر امیرالمؤمنین علیه‎السلام، رهبری معظم انقلاب حضرت آیت‎الله خامنه‎ای را دعا می‎کنم...»

ایشان بارها گفته است: «آقای خامنه‎ای شخصیت بزرگ و کم‌نظیری است که در طول تاریخ تشیع تاکنون کم‎تر شخصیتی به جامعیت ایشان داشته‎ایم»

سفر شما ناتمام ماند. مقصد نهایی شما ایران بود در شارع جمهوری.

جناب فرانسیس، از خودتان هم شنیده‌ایم که خدا اهل رحمت است؛ این از آموزه‌های عیسی روح‌الله است که در نگاه رحمانی محمد صلی‌الله علیه و آله آخرین فرستاده خدا به کمال رسید و تجلی کرد.

مواضع ضدصهیونیسمتان ستودنی بود، خط‌کش خود را جای درستی گذاشتید؛ این غده سرطانی دفاع‌کردنی نبود و نخواهد بود.

از این دنیا رفتید و هم‌پیاله اسراییل نشدید، نگاه دنیای مسیحیت به شما بود. کاش بیش‌تر این انزجار را جار می‌زدید. شرایط غزه را اسفناک ترسیم کردید، الان لحظه‌ای وخیم‌تر می‌شود؛ نفس غزه، نفس فلسطین، به شماره افتاده است. کاش بیش‌تر تبری می‌جستید که هم‌کیشان شما بیش‌تر ملتفت شوند.

...و یک کاش دیگر می‌ماند برای گفتن، کاش بر مواضع خود می‌ماندید و انصراف از موضع خود درباره صاحبان پرچم‌های رنگین‌کمانی نمی‌دادید؛ کجای انجیل خطای آنان توجیه شده بود که توجیهش کردید؟ کجای عهدین آمده است این فضاحت؟!

قرار بر رفتن است چه زود چه دیر، چه جوان چه پیر، چه پاپ و چه وزیر. کاش یادمان نرود... کاش پاپ آینده هم یادش نرود...