رضا پهلوی، بعد از اغتشاشات چند هفته اخیر در زاهدان، به تازگی در توئیتی به این اتفاقات اشاره کرده و نوشته که «ملت ایران، دو جمعه خونین در زاهدان و خاش را هرگز فراموش نخواهد کرد.»
اگرچه بخشی از اتفاقات اخیر در زاهدان، ناشی از فعالیت برخی گروه‌ها در حمله به کلانتری و فرمانداری بوده، اما به نظر می‌رسد شاهزاده خود، باید اقدامات پدر و پدربزرگش را در مناطق بلوچستان و سیستان به یاد بیاورد.
در دوره پهلوی اول، رضاشاه برای اینکه حاکمیتش را بر سیستان و بلوچستان تثبیت کند، بدون هیچ اقدام زمینه‌ای، دست به انجام کارهای تحکمی زد و در این مسیر متوسل به خشونت هم شد.  ارفع در کتاب «در خدمت پنج سلطان» آورده است: گزارش‌های متعدد در دست است که نشان می‌دهد نیروهای نظامی با خشونت با مردم رفتار نموده‌اند! و این برخوردهای خشن، یکی از عوامل مخالفت مردم بلوچستان با سجل احوال بود. در سال ۱۳۱۲ سرتیپ البرز که سابقه اعدام چهل نفر از اقوام لر را داشت، با عنوان فرمانده تیپ مکران به بلوچستان رفت. او در بلوچستان با خشونت بسیار با مردم برخورد کرد؛ به گونه‌ای که به «البرز قصاب» معروف شد!  او حتی در یک ماجرا در حالی که به مردم و سران بلوچی که به کوهی پناه برده بودند قول داد و سوگند خورد که کاری با آن‌ها ندارد، ۷۴ نفر از آنان را کشت!  این جنایت به قدری برای مردم وحشتناک بود که آن منطقه را ترک کردند و به آن سوی مرزها رفتند. در دوره پهلوی دوم نیز اسدالله علم، وزیر دربار، «امیرحسین خزیمه علم» را که شوهر خواهرش بود، به عنوان نماینده مردم زابل در دوره شانزدهم از صندوق‌های رای بیرون کشید و راهی مجلس کرد.  مردم زابل به آیت‌الله میرزا ابراهیم شریفی رای داده بودند، اما علم از صندوق‌ها بیرون آمد! با روی کارآمدن دولت مصدق، مردم امیدوار شدند که این بار می‌توانند آیت‌الله شریفی را به مجلس بفرستند، اما نخست‌وزیری مصدق هم نتوانست راهگشا باشد.
مردم در روز ۱۹ بهمن ۱۳۳۰ در خیابان‌های زابل حضور پیدا کردند؛ اما ماموران حکومتی به سوی مردم شلیک کردند و افراد بسیاری کشته و مجروح شدند.