ابْنحَمْزه، شریف حسن بن حمزه بن علی طبری مرعشی (درگذشت ۳۵۸ق/۹۶۹م)، فقیه و محدث امامی سده چهارم قمری بوده است. او برای فراگیری علوم اسلامی به شهرهای قم، ری، مکه و کوفه رفت و از محضر بزرگانی چون احمد بن ادریس قمی و ابوغانم اسماعیل بن عبدالرحمان حارثی بهره‌مند شد، شیخ صدوق و جعفر بن احمد بن رازی از جمله استماع‌کنندگان حدیث او بودند. گرچه توثیقی در مورد ابن‌حمزه نرسیده؛ ولی شیخ مفید و شیخ طوسی او را به زهد و ورع و صلاح ستوده‌اند.

نسب او با ۶ واسطه به امام زین‌العابدین (علیه السلام) می‌رسد. خاندان او که به جهت انتساب به جدش علی مرعش، مرعشی خوانده می‌شدند، از علویان ساکن طبرستان بودند. ابن‌حمزه خود نیز به گفته فخر رازی، اهل طبرستان بود و حتی اعقاب او در آنجا می‌زیستند.

آشنایی با زندگی ابن‌حمزه، به عنوان یکی از حلقه‌های مهم سلسله إسناد آثار سلف امامیه، حائز اهمیت است، چنانکه نام او به عنوان راوی آثار در شرح حال ۹۵ تن از کسانی که در رجال نجاشی و ۶ تن از کسانی که در فهرست شیخ طوسی آمده، ذکر شده است.

ابن‌حمزه نه تنها در حدیث شهرت داشت؛ بلکه به عنوان فقیه نیز شناخته می‌شده است. همچنین در برخی منابع از او با عنوان نسب شناس، ادیب، شاعر و حتی متکلم یاد شده است. عناوین آثار مفقود او، برخی از این گفته‌ها را تأیید می‌کند.

از جمله آثار متعدد ابن‌حمزهز، الاشفیة فی معانی الغیبة و تباشیر الشریعة قابل ذکرند.

از اشعار او ابن‌اسفندیار قصیده‌ای در ۳۷ بیت و ابن‌شهر آشوب یک دوبیتی نقل کرده‌اند.