ابوالقاسم ریاضی، فرزند محمود خوانساری ۱۴ شوال ۱۳۰۹ق در شهر خوانسار به دنیا آمد. وی از عالمان خاندان خوانساری است. خاندان خوانساری همگی فرزندزادگان محب الله بن قاسم اند که نسب او با ۷ واسطه به صالح قصیر و در نهایت به امام کاظم (علیه السلام) می‌رسد. عالمان این خاندان بیشتر در ایران، به ویژه در خوانسار، گلپایگان و اصفهان و برخی در عراق و هند سکونت داشتند. خوانساری برای حصول علم به نجف رفت. آقابزرگ طهرانی تاریخ وفات وی را سال ۱۳۸۰ق ذکر نمودہ است؛ ولی برخی نیز ۲۰ دی ۱۳۴۱ش ذکر کرده‌اند. وی در شهر گِلگت در شمال پاکستان درگذشت و در محله‌ای بنام مَجِینِی محله دفن شد. بر مدفن او بقعه‌ای بنا گردید.

فعالیت علمی: دروس عالی فقه و اصول را در نجف نزد عمویش ابوتراب خوانساری و ضیاءالدین عراقی خواند و از ابو تراب خوانساری، سید حسن صدر و سید ابوالحسن اصفهانی اجازه اجتهاد و روایت دریافت کرد. او علاوه بر تبحر در علوم دینی، بر علوم حساب و هندسه و جبر تسلط داشت و آثار متعددی در این زمینه‌ها نگاشت. سید محمد حسین طباطبائی از شاگردان خاص او بود.

فعالیت اجتماعی: گفته می‌شود که حاکم منطقه‌ی «نگر» (از توابع شهر گلگت) راجا میر اسکندرخان از آیت الله ابوالحسن اصفهانی تقاضای یک مُبلغ فقیه نمود تا وی در آن منطقه به اجرای احکام بپردازد. به درخواست آیت الله ابوالحسن اصفهانی، خوانساری ریاضی در سال ۱۹۳۶م از راه کشمیر وارد گلگت شد و به تبلیغ دین پرداخت. بعد از وفات میر اسکندرخان، خوانساری روزهای سختی را سپری کرد و بهمین سبب از نَگَر به شهر گلگت رفت و تا آخر عمر همانجا ماند.

ابوالقاسم خوانساری ریاضی، کتابخانه‌ای با کتاب‌های نفیس داشت. او بیش از سی اثر تألیف کرد که برخی از آنها عبارتند از:

اعجاز المهندسین، او الهندسه التی لا یحتاج الی الفرجار (پرگار)

رساله الجبر و المقابله

رساله قابلیه تقسیم الاعداد

رساله فی استخراج نهایه الخطأ الکعب

رساله‌های متعدد دیگر در ریاضیات

اعتقادات، یا تاریخ تمدن

سیاحات المتفکرین فی آراء الملحدین و المتدینین یا دین بی‌نزاع

منظومه‌ای بدون الف به فارسی

حاشیه بر مستدرک الوسائل میرزا حسین نوری

جزواتی در فقه و اصول.