بله، اگر سردار سلیمانی و هم‌رزمانش نبودند، در وضعیت خواب‌زدگی و نفوذزدگی دولت روحانی، داعش و منافقین و کومله، از مرزها می‌گذشتند و بلایی صد برابر بدتر از سوریه را بر سر ملت ایران پدید می‌آورند.

حافظ می‌گوید: "مرید پیر مُغانم، ز من مرنج ای شیخ- چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد". ادعایش را امثال شیخ حسن روحانی و شیخ غلامحسین کردند که سایه جنگ را دور می‌کنند؛ اما شهید سلیمانی و هم‌رزمان مظلومش بودند که با بذل جان، نگذاشتند آتش جنگ در داخل ایران شعله‌ور شود؛ هر چند که از نابرادران، ناسزا شنیدند و خنجر خوردند.

"بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند- این فخر ماست، تیری اگر خورده‌ایم ما/ گر سنگ‌های کینه این نابرادران- ور بار جور اجنبیان، گُرده‌ایم ما/ امروز نیست دشنه و دشناممان نصیب- از طعنه رقیب، نَیازرده ایم ما". 

یادمان نرفته که کرباسچی، اردیبهشت ۹۶ در ستاد انتخاباتی روحانی در اصفهان گفت: "غیرت دینی آیا این است که به اسم حالا دفاع از حرم و اینها، آقاجان ما هم دلمان میخواهد در سوریه و لبنان و یمن صلح برقرار شود. دفاع از مظلوم شود. ولی آیا فقط با پول دادن و اسلحه خریدن و کشتن و زدن حاصل میشود؟ مگر جوان‌های عزیز را از سر راه آوردیم همین‌طور بفرستیم تا شهید شوند. چرا مردم باید کشته بشوند؟".

ولی نگفت که برای سوریه نشدن ایران، باید با دشمن در بیرون مرز جنگید و نه در عمق خاک خود. شیخ سابق، از این هشدار امیرمومنان (علیه السلام) خبر داشت:

"وَاللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا. به خدا سوگند با هیچ قومی در خانهاش نجنگیدند، مگر آن که او را خوار ساختند. اما شما مسئولیت را به گردن یکدیگر انداختید و همدیگر را خوار کردید تا غارتگران تاختند» (خطبه ۲۷ نهجالبلاغه)

طیف متبوع کرباسچی، از این منطق روشن خبر داشتند؛ اما چه در فتنه سبز در سال ۱۳۸۸ و چه آشوب افکنی پاییز سال گذشته، همراه اردوگاه خبیثی شدند که ماموریت شان، ویرانی ایران بود، حتی سال‌ها قبل از شروع جنگ سوریه.