قحطی ایرلند، بین سال‌های 1845 تا 1854، یکی از قحطی‌های مرگبار تاریخ است. 

قحطی، با آفتی که به جان سیب‌زمینی‌ها افتاد شروع شد.

 در آن زمان، سیب‌زمینی، یکی از منابع غذایی اصلی مردم و محصول غالبِ ایرلند بود. 

ایرلند برای سیر کردن مردمش احتیاج به کمک جدی داشت؛ اما کشتی‌های انگلیسی اجازه نمی‌دادند که کشتی‌های حامل کمک‌های بشردوستانه به ایرلند برسد.

این قحطی حدود 1.2 میلیون زن، مرد و کودک را قربانی کرد. 

انگلیسی‌ها شرایط ناامیدی شدید و وابستگی شدید به محصول سیب‌زمینی را از طریق مجموعه‌ای از قوانین کیفری سادیستی، تحقیرآمیز، از پیش برنامه‌ریزی‌شده، ایجاد کردند که عمداً و به طور سیستماتیک ایرلندی‌ها را خلع سلاح کردند. 

پروفسور چارلز رایس و فرانسیس بویل  معتقدند: «سیاست‌هایی که دولت بریتانیا از 1845 تا 1850 در ایرلند دنبال کرد، یک «نسل‌کشی» را تشکیل می‌داد». 

جورج ای پاتاکی، فرماندار ایالت نیویورک می‌گوید: «تاریخ به ما می‌آموزد که گرسنگی بزرگ ایرلندی، نتیجه شکست عظیم محصول سیب‌زمینی ایرلندی نبود؛ بلکه نتیجه یک کمپین عمدی توسط بریتانیا بود که غذای مورد نیاز مردم ایرلند را دریغ کرد».