دروغ چرا، کم نبود ایامی که بخواهم بیایم و مصر و مردمانش را بشناسم. از رود نیل رد شوم، اهرام فراعنه را ببینم و بعد بگویم این که چیزی نیست، بهترش را در ایران خودمان هم داریم. دلم می‌خواست پایم را در سرزمین طور بگذارم و بعد گوشم را تیز کنم شاید صدای خدا را بشنوم، شاید آتشی از دور، بلد راهم شود...

بماند که چقدر بالا و پایین کردم و از شما چه پنهان، ذوق هم کردم که ما پارس ماندیم و شما قبطی نماندید. دعوا و کل کل من از درون با مصر برایم شیرین بود. مصر یک رقیب دست و پا دار تمدنی بود برای پاره تنم ایران.

حالا فقط می‌خواهم با مردم همین سرزمین حرف بزنم، نه از مدل کل‌کل تمدنی که خیلی می‌چسبد؛ بلکه از مدل برادری، مسلمانی، منهای اینکه من فارسم و تو عرب. راستش دلم می‌خواهد هنوز هم برایم یک رقیب تمدنی بمانی، بایستی و حواست به محدوده‌ی جغرافیایی‌ات باشد و در غزه غوغا کنی و من بگویم احسنت از مصر و مردمانش جز این انتظاری نیست.

فیلم‌های فضای مجازی به جای اینکه معادلات را به نفع شما رقم بزند، حالم را بد می‌کند. من روی شما بیشتر از این‌ها حساب کرده بودم.

از مصر و مردمانش توقع بیش از این بود. سهم شما از عدالت، از جلوگیری کردن از نسل کشی، به انداختن چند شیشه به آب نیست. چند شیشه آبی که دریا لطف کند و آیا به درست گرسنگان آن طرف مرز برسد یا نرسد. این کار برای کشوری که با غزه مرز زمینی دارد، خجالت آور است تا مایه سرور و افتخار.

شما نباید خودتان را دست کم بگیرید. بدتان نیاید، نباید می‌گذاشتید کار به این‌جا برسد.

فرق شما با دیگر کشورها یک مرزمستقیم است. 

نه! نگو! قبول ندارم، حساب شما با دولت‌مردان جداست. مطالبه شما کمترین حق انسانی است، کمترین.

نمی‌شود رویت را آن‌ور بکنی و ظلم بیخ گوشت را نبینی. نکند رد شدن از کنار اهرام مصر و خواندن رفتار فراعنه با مردم، ظلم ظالم را برای‌تان عادی کرده؟

هرکدام‌مان یک وظیفه‌ای داریم. قطعا وظیفه من که دوهزار کیلومتر دورتر هستم با شما متفاوت است. تفاوت اما در مبنا نیست، در اصول نیست. اصول ما یکی‌ست و دینمان هم. قاعده الان، آدمیت است، مسلمانی‌ست که وظیفه خود را درست انجام دهیم. وظیفه شما مطالبه است، روشنگری است. شما می‌توانید معادلات جنگ را به نفع مردم مظلوم فلسطین تغییر دهید و مقابل ظلم از جنس صهیونیسم بایستید.

مردم بزرگ مصر خودتان را دست کم نگیرید و برای ما یک رقیب دوست داشتنی تمدنی باقی بمانید.