در اسلام، به مسئله رفاقت و دوستی بیش از همه ادیان، اهمیّت داده شده است؛ چنان‌که بیانات رهبران دینی ما مخصوصاً اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله طی احادیث بی‌شمار در این مورد، گواه این مسئله است که ما به برخی از آنها اشاره می‌نماییم. از جمله در حدیثی از امام حسن علیه‌السلام می‌خوانیم: القَریبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ المَوَدَّةُ و إنْ بَعُدَ نَسَبُهُ و البَعیدُ مَنْ بَعَّدَتْهُ المَوَدَّةُ و إنْ قربت نَسَبُهُ لا شی ء أقربُ الی شی ءٍ مِنْ یدٍ الی جسدٍ و إنّ الیَدَ تَغُلُّ (خیانت) فتُقْطَعُ و... ».

«نزدیک‌ترین شخص به انسان کسی است که دوستی و محبت، او را نزدیک‌تر ساخته، گرچه نژادش با دوست، پیوسته نیست و بیگانه کسی است که مهر و محبت و دوستی نداشته باشد گرچه پیوند نسبی و نژادی دارد. چیزی به چیز دیگر نزدیک‌تر از دست به پیکر نیست که اگر دست خیانت ورزد، از بدن بریده شود...».

معلوم می‌شود به رفاقت و دوستی - که می‌شود گفت، نمک روابط عاطفی و اصلاً نمک زندگی است -، در اسلام چه‌قدر بها داده شده است به طوری که رهبران معصوم ما، دوست انسان را به منزله خود انسان دانسته‌اند. چنان‌که از بعضی از بزرگان نقل شده است که: «الصَّدیقُ إنْسانٌ هو أنْتَ فانْظر صدیقا یکونَ مِنْکَ لنفسِکَ».

«دوست هر شخص به منزله خود اوست، پس باید بنگری که چه کسی را برای دوستی خویش برمی‌گزینی».

«دوست و رفیق، وقتی دوست واقعی است که در سه هنگام انسان را فراموش نکنند: هنگام گرفتاری مددکار او باشد، و در نبود انسان، مدافع او باشد و پس از وفات دوست همچنان به یادش باشد».

در حدیث دیگری می‌خوانیم:

«سه چیز، نشان دهنده جوانمردی انسان است: قرائت قرآن، آباد کردن مساجد و داشتن دوست فراوان».