شهادت حجت الاسلام حیدری در محراب نماز، یادآور فاجعه شهدای محراب اوایل انقلاب است. این جنایت، فصلی جدیدی از مظلومیت نهاد روحانیت در برابر جنگ شناختی عمیق دشمنان را رقم زد؛ جنگی که خوراک فکری مسمومی را برای افراد فریب‌خورده فراهم می‌آورد تا تیغ کینه را به سوی خادمان دین بازگردانند.

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، خبر شهادت مظلومانه حجت الاسلام ولی‌الله حیدری، امام جماعت یکی از مساجد مرادآباد، در محراب عبادت و در هنگام نماز ظهر و عصر، بار دیگر دل‌های ملت انقلابی را داغدار کرد و پرده از یک واقعیت تلخ برداشت و آن اینکه «روحانیت، این سنگر مستحکم انقلاب، همچنان آماج کینه‌های فریب‌خوردگان و قربانی جنگ تمام عیار شناختی دشمن است».

روحانیت؛ از پیشتازی انقلاب تا استمرار نظام

تاریخ معاصر ایران گواه این حقیقت است که روحانیت شیعه نه صرفاً یک طبقه اجتماعی؛ بلکه محور اصلی تحولات سیاسی و اجتماعی بوده است. نقش بی‌بدیل این قشر در پیروزی انقلاب اسلامی از رهبری امام خمینی (ره) گرفته تا حضور فعال طلاب و مبلغین در میان مردم، علیه نظام استکباری، روشنگری و سازماندهی نیروها، غیرقابل انکار است. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز، روحانیت در رأس قوای مختلف و در قامت مسئولان نظام، مجاهدانه در راه تثبیت و استمرار جمهوری اسلامی، پاسداری از ارزش‌ها و خدمت به مردم ایستادگی کرده است. این نقش پیشگام، هزینه‌های سنگینی را نیز به دنبال داشته که اوج آن را در شهادت‌های متعدد در طول تنومندی شجره طیبه شاهد بوده‌ایم.

تکرار مظلومیت شهدای محراب

شهادت حجت الاسلام حیدری به دست فردی که انگیزه‌اش را نه خصومت شخصی؛ بلکه «عقده‌های سرکوب‌شده» عنوان می‌کند و حتی دلیل اخراج شدن خود از کار خود را از طرف روحانیت می‌بیند، نشان از مظلومیت روحانیت است و یادآور مظلومیت «شهدای محراب» اوایل انقلاب اسلامی است. بزرگانی چون آیت الله دستغیب، آیت الله مدنی، آیت الله صدوقی و آیت الله اشرفی اصفهانی که در اوج اقتدار انقلابی، توسط منافقین و معاندین به شهادت رسیدند. هرچند آن روزها ترورها با سازماندهی مستقیم گروهک‌های مسلح انجام می‌شد؛ اما امروز نیز شاهد تکرار این‌گونه سناریوها به شکلی دیگر و زیرپوستی هستیم. تغییر نگاه فردی فریب‌خورده به روحانیت از طریق جنگ شناختی دشمن، از جمله این سناریوها است.

جنگ ادراکی دشمن و تخریب وجهه روحانیت

بدون شک ریشه اصلی این‌گونه جنایات را باید در عمق برنامه‌ریزی‌های دشمنان انقلاب اسلامی جستجو کرد. جنگ شناختی و ادراکی دشمنان با هدف قراردادن نهاد مرجعیت فکری و معنوی جامعه؛ یعنی روحانیت، تلاش می‌کند تا با عملیات روانی گسترده، جایگاه این قشر را در اذهان عمومی تخریب کند.

دشمنان با استفاده از امپراتوری رسانه‌ای خود، به صورت مداوم در حال لجن‌پراکنی، سیاه‌نمایی و تحریف حقایق و وجهه روحانیت هستند؛ به گونه‌ای که هرگونه کاستی در کشور، به سرعت و به صورت غیرمنصفانه به روحانیت و حوزه‌های علمیه منتسب می‌شود. دشمنان قسم خورده ملت ایران تلاش می‌کند تا روحانیت را، نه به‌عنوان خادم مردم و پیشگام در عرصه‌های جهادی؛ بلکه به‌عنوان قشر برخوردار، ناکارآمد و مسبب مشکلات اقتصادی و اجتماعی معرفی کند و هدف نهایی آنان نیز این است که با ایجاد گسست میان مردم و روحانیت - به‌ویژه طلاب جوان - نظام اسلامی را از پشتوانه فکری و معنوی تهی کند. شخصی که به واسطه مشکلات معیشتی تحت فشار است، در فضای مسموم جنگ شناختی، به جای جستجوی ریشه واقعی مشکلات، روحانیِ حاضر در محراب را نماد و مقصر ناکامی‌های خود می‌بیند و عمل شنیع خود را با انگیزه «کینه به دل گرفتن» توجیه می‌کند؛ بی‌آنکه بداند این طلبه مظلوم، خود از طبقه محروم جامعه بوده و مشغول جهاد تبیین و خدمت به مردم است.

کوتاهی مسئولین و تریبون‌داران در جهاد تبیین

در این میان، نمی‌توان از کوتاهی‌های برخی از مسئولین چشم‌پوشی کرد. برخی از مسئولین نظام مقدس جمهوری اسلامی که نظام برآمده از نهضت روحانیت است، در زمینه «حمایت همه‌جانبه» از این قشر، به‌ویژه در برابر ترور شخصیت‌ها و موج تخریبی، گاهی با ضعف عمل کرده است. این حمایت نه فقط شامل تأمین معیشت؛ بلکه مهم‌تر از آن، شامل دفاع محکم و منسجم از وجهه طلاب در برابر هجمه‌های رسانه‌ای است. همچنین، «تریبون‌داران»، اعم از رسانه‌ها، خطبا و متولیان فرهنگی، در میدان نبرد جنگ شناختی دشمن با تأخیر و تشتت عمل کرده‌اند. وظیفه «جهاد تبیین» که رسالت اصلی مقابله با تحریف است، آن‌گونه که باید، محقق نشده و این کوتاهی‌ها فضای خالی را برای دروغ‌پردازی دشمن و فریب‌خوردگی برخی از افراد جامعه مهیا کرده است.

ضعف جبهه خودی در دفاع رسانه‌ای

روحانیت برای بقا و استمرار این انقلاب، خون‌های بسیاری داده است. در اوایل انقلاب اسلامی، به دلیل نوپا بودن نظام، وجود گروهک‌های مسلح و فقدان ابزارهای مدرن مقابله با جنگ روانی، مظلومیت طلاب و روحانیون قابل درک بود و مقابله با معاندین و فریب‌خوردگان با محدودیت‌هایی روبه‌رو بود؛ اما امروز که نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران پس از گذشت بیش از چهار دهه به یک قدرت منطقه‌ای تبدیل شده، کاملاً تثبیت گشته و از نظر امنیتی و دفاعی در اوج اقتدار است. پرسش اساسی این است که چرا در این مرحله از ثبات و قدرت، طلاب بی‌گناه باید این‌گونه مظلوم واقع شوند و خونشان در محراب عبادت ریخته شود؟

پاسخ اینجاست که دشمن می‌داند که پاسداری از حریم روحانیت، پاسداری از حریم انقلاب اسلامی است و هجمه به روحانیت، حمله به نظام است و به همین دلیل جبهه خود را از نبرد سخت به نبرد نرم تغییر داده است؛ بنابراین دولت و ملت باید به طور یکپارچه و قاطع با ابزار جهاد تبیین و رسانه، به مقابله با جنگ شناختی دشمن بپردازند و اجازه ندهند اذهان فریب‌خورده به روحانیت که ریشه و بنیان انقلاب است، هجمه آورند تا دیگر شاهد این روایت تلخ و مظلومانه نباشیم.