علامه مصباح یزدی، دوران انقلاب اسلامی را دورانی طلایی می‌دانند و می‌گویند: تنها نظام اسلامی در دنیا، نظام ماست و حتی هیچ یک از کشورهایی که نام اسلام را یدک می‌کشند، اسلامی نیستند و چنین عزت و عظمتی را ندارند و عزت کشور ما در پرتو وجود "ولی‌فقیه" است. یکی از مسائل مهم اخیر، فتنه ۸۸ بود. برخی افراد ساده‌لوح گمان می‌کنند این جریان، یک جریان ساده انتخاباتی و مثل دوره‌های قبل، اختلافی میان نامزدهای انتخاباتی بود که برخی اشخاص سخنانی را بیان کردند که نباید می‌گفتند و پس از انتخابات نیز جریان باید تمام می‌شد؛ اما این ساده‌انگاری است. همچنان که بسیاری از مسلمانان جهان، اختلاف بین خلفا و حضرت علی علیه السلام را فقط اختلاف بر سر جانشینی پیامبر می‌پندارند. اما آیا واقعاً چنین بود؟ در جریان انقلاب اسلامی عده‌ای از پابرهنگان، حضرت امام را نائب امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف دانسته و با اشاره ایشان، جان خود را نیز فدا می‌کردند؛ اما عده دیگری امام را برای این می‌خواستند که شاه را از ایران بیرون کند؛ نه اینکه بر کشور حکومت کند. همین افراد منتظر بودند که امام از دنیا برود تا ورق را به نفع خود برگردانند؛ حتی برخی از مسئولان عالی‌رتبه نظام در کتاب‌های خود، دموکراسی لیبرال را بالاترین اندیشه بشر معرفی کرده و می‌پنداشتند تاریخ مصرف اسلام گذشته است! وظیفه امام در برابر چنین کسانی چه بود؟ آیا باید آنها را معرفی می‌کرد؟ امام به خاطر مصلحتی اقوا، چنین نکرد. همچنان که رهبر معظم انقلاب نیز از بیست سال پیش، فتنه‌گران را می‌شناخت؛ اما به خاطر مصالحی آنها را معرفی نکرد. چه بسا اگر چنین می‌کرد، بسیاری از مردم باور نمی‌کردند و حتی جایگاه رهبری نیز متزلزل می‌شد؛ لذا بیست سال خون‌دل خورد و صبر کرد تا مردم، خودشان آنها را بشناسند. هم‌چنان‌که امام در اواخر عمر شریفش فرمود: من از اوّل با بنی‌صدر مخالف بودم. بدانید که: هرکس در هر جایی و به هر زبان و قلمی از ولی‌فقیه حمایت کند، در واقع از امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف و اسلام حمایت کرده است.

 (کتاب جلوه آفتاب، علی احمدی‌خواه)