جنگ‌های فجار که به فاصله بیست سال بعد از عام‌الفیل، به وقوع پیوست از جنگ‌های معروف عرب جاهلی، به شمار می‌آمد. فجار، بر وزن قتال یا مقاتله بوده و از آنجا که مصدر فعال یا مفاعله بر کاری طرفینی دلالت دارد، کلمه فجار به معنی مبادله فجور خواهد بود؛ یعنی هر دو طرف درگیر در این نبرد، در کار مبادله فجور و تباهی با یکدیگر هم دست بودند.

اعراب به منظور جلوگیری از جنگ و خون‌ریزی، چهار ماه رجب، ذی‌القعده، ذی‌الحجه و محرم را حرام می‌شمردند و در آن به جنگ و خون‌ریزی نمی‌پرداختند. به نقل از زمخشری در تفسیر کشاف، این حکم از بقایای دین حنیف ابراهیم (علیه‌السّلام) بوده است. گفته می‌شود در طول تاریخ عرب جاهلی، تنها چهار بار این قانون نقض شد که آخرین آن بین قریش و هوازن در گرفت که چهار سال به درازا کشید.

روی این تصمیم، در طول این چهار ماه، بازارهای «عکاظ»، «مجنه»، «ذی المجاز»، شاهد اجتماعات شگفت‌انگیزی بود و دوست و دشمن، کنار یکدیگر به دادوستد و ابراز تفاخر می‌پرداختند. 

مورخین و سیره‌نویسان اهل‌سنت بر این عقیده‌اند که حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) در برخی از این جنگ‌ها که در سن چهارده تا بیست‌سالگی عمر شریفشان روی داده، به همراه عموهایشان شرکت داشته‌اند.

شیعیان بر این اعتقادند که اولا از آنجا که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) معصوم بوده و این معصومیت در تمام ایام زندگی حضرت ساری و جاری بوده، محال است در جنگی شرکت کنند که سراسر فجور است. در ثانی، در کتاب تاریخ یعقوبی ذکر گردیده که ابوطالب جلوگیری کرد که حتی یک نفر از بنی‌هاشم در آن جنگ شرکت نمایند.