شأن نزول چهارم

بنا به روایت واحدی، قریش پس از شکست بدر در سال دوم هجری تصمیم گرفتند انتقام کشتگان بدر را از مهاجران حبشه بگیرند، از این رو نمایندگان خود را نزد نجاشی فرستادند؛ اما با غلبه جعفر بر فرستادگان قریش، نجاشی به مسلمانان امان داد و آنان را حزب ابراهیم خواند. نمایندگان قریش با اعتراض به سخن نجاشی، خود را حزب ابراهیم دانستند؛ اما نجاشی به سخن آنان اعتنایی نکرد و آنان را با هدایایشان باز گرداند. قرآن کریم در آیه ۶۸ آل عمران «اِنَّ اَولَی النّاسِ بِاِبرهیمَ لَلَّذینَ اتَّبَعوهُ وهـذا النَّبِیُّ والَّذینَ ءامَنوا واللّهُ وَلِیُّ المُؤمِنین» میان دو گروه داوری کرد و به ایمان و درستی عقیده جعفر و دیگر مهاجران گواهی داد. (اسباب النزول، واحدی، ص۱۰۸ – ۱۱۱) این در حالی است که منابع تاریخی، مهاجرت به حبشه را حدود ۱۰ سال پیش از نبرد بدر دانسته‌اند. (الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۱، ص۲۰۷)

جناب جعفر در دیگر روایات تفسیری

در روایات فراوان تفسیری، نام جعفر همراه با حمزه، امیرالمومنین علی علیه السلام و گاه عقیل، حارث بن عبدالمطلب و خدیجه و... آمده است تا با تطبیق برخی آیات یا بخشی از آن‌ها بر این عده که غالباً بنی‌هاشمی هستند، تصویری روشن از ایمان و جایگاه آنان در آخرت ارائه کنند. غالب این روایات در منابع شیعی و نیز در شواهد التنزیل حسکانی و به نقل از ابن عباس آمده‌اند:

۱ - روایت اول

بر اساس روایتی از ابن عباس، آیه ۱۳ بقره «واِذا قیلَ لَهُم ءامِنوا کَما ءامَنَ النّاسُ قالوا اَنُؤمِنُ کَما ءامَنَ السُّفَهاءُ اَلا اِنَّهُم هُمُ السُّفَهاءُ ولـکِن لایَعلَمون» در مورد افرادی چون علی و جعفر و حمزه و سلمان نازل شده است که اینان را در برابر بی‌خردان، الگوی افراد باایمان معرفی می‌کند. (شواهد التنزیل، ج۱، ص۹۳)

ادامه دارد...