به روشنی می‌توان گفت همه این دیدگاه‌ها و تحلیل‌ها، ناتمام و فاقد واقع‌بینی‌اند و در حقیقت به جای «واقع‌نمایی»، بیانگر «نیّات درونی» این افراد هستند. انقلاب اسلامی با محوریت «ولایت فقیه»، موفق به ارائه الگویی کارآمد و موثر از «حضور میدانی مردم» شده که بر اساس آن، «عبادت» با «سیاست» عجین شده و مردم نیز با درک این واقعیت، سعی می‌کنند نقش پر رنگ و قابل توجهی در این زمینه برای خود به تصویر بکشند.

بر اساس آیه شریفه «یا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْكُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَكُمْ»، نصرت دین خدا، موجب «نصرت و عنایت الهی» و «ثبات قدم» می‌شود. نصرت دین الهی، مصادیق بسیار فراوانی دارد؛ از «جهاد» گرفته تا «تبلیغ دین» تا هر عملی که موجب تقویت و گسترش دین خدا و تضعیف دشمنان شود. 

حضور میدانی که مردم ایران در طول حیات انقلاب در راهپیمایی‌ها و اجتماعات مذهبی و انقلابی تا کنون داشته‌اند، یکی از مصادیق نصرت دین خداست و عمدتاً از سنخ «عبادت جمعیِ سیاسی» محسوب می‌شود که در حفظ نظام و استحکام پایه‌های حاکمیت اسلامی و ناامیدی دشمنان، تاثیر بسیار فراوان داشته است. 

سهم مردم در «مقاومت»، «تاب‌آوری»، «پیشرفت»، «قدرت»، «اقتدار» و «حرکت رو به جلویِ» نظام اسلامی اگر بیشتر از برخی مسئولین نباشد، قطعاً کمتر نیست. 

اگر میزان و شاخصی کمّی و مادی وجود داشت که می‌توانست تاثیر حرکت‌های جمعی مردم را در معادلات سیاسی و  محاسبات بین‌المللی به تصویر بکشد، مشخص می‌شد آثار کاری که مردم ایران با «درک سیاسی» و «زمان‌شناسیِ» خود و با کمترین هزینه و تنها با حضور در اجتماعات انجام می‌دهند، چقدر فراوان است. این را باید «قدر» دانست و برای «تقویت» آن تلاش کرد. (همان‌طور که رهبر معظم انقلاب بارها از حضور مردم قدردانی کرده‌اند.) همان‌گونه که «معصیت جمعیِ» یک ملت، در سرنوشت آنان تاثیر دارد و موجب عقوبت و عذاب الهی می‌شود، «عبادت جمعی» نیز در سرنوشت یک جامعه بسیار موثر است و موجب جلب رحمت و برکات الهی می‌شود به خصوص اگر این عبادت، «سیاسی» باشد؛ یعنی برای «حفظ حاکمیت اسلامی» و «علیه نظام استکبار» صورت گیرد، در این صورت بر اساس آموزه‌های دینی، «رضایت خداوند» دو چندان شده و «امداد الهی» افزایش می‌یابد. همه ما این امداد را در طول حیات انقلاب اسلامی، بارها دیده‌ایم.