انتظار فرج، یک حالت قلبی و روحی است که شیعیان باید برای ظهور حضرت ولی‌عصر - روحی له الفدا - داشته باشند.

در نگاه اولیای الهی، انتظار فرج، برترین و محبوب‌ترین عمل و شرط پذیرش سایر اعمال انسان شمرده شده است.

نبی مکرم اسلام، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) می‌فرمایند: افضل اعمال امتی انتظار الفرج؛ برترین عمل امت من، انتظار فرج است.

انتظار فرج، یعنی حس کنی که خداوند از رگ گردن به تو نزدیک‌تر است، و هیچ زمانی تو را رها نمی‌کند.

خدای مهربان در قرآن مجید می‌فرماید: وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ؛ ما از رگ گردن انسان به او نزدیک‌تریم.

انتظار فرج، یعنی امید به روزی که پایان روزهای دلهره و دلتنگی و دل‌شکستگی و ناامیدی است.

انتظار فرج، انتظار حکومت جهانی حضرت حجه ابن الحسن المهدی (عجل‌الله تعالی فرجه الشریف) است.

انتظار فرج، چیزی جز آمادگی همه‌جانبه، تمرین، صلاحیت، حرکت و عمل خالصانه و کامل نیست.

انتظار فرج، یعنی:

۱. به موازین شرعی و قوانین دینی و اخلاقی پایبند باشیم

۲. به حضرت حجت (عج الله علیه وآله وسلم) معرفت داشته باشیم

۳. به امام‌زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) عشق بورزیم

۴. از دوری حضرتش ناراحت باشیم

۵. برای ظهور امام دعا کنیم

۶. به وضع موجود قانع نباشیم

۷. به آینده‌ای زیبا و روشن، امیدوار باشیم

۸. عاشق حکومت جهانی اماممان باشیم

۹. عاشق و شیفته عدالت اجتماعی و ارزش‌های الهی باشیم

۱۰.  برای شکل‌گیری حکومت مهدوی تلاش کنیم

اگر وارد این جرگه و وارد این انتظار شدیم، حق داریم بگوییم: ليیتَ شِعْرِي أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوى؟ کاش می‌دانستم اکنون کجا اقامت داری؟

حق داریم بگوییم: لیت شعری این القاک؟ کاش می‌دانستم کجا تو را می‌بینم؟

ز هجران بر لب آمد جان غمناک      الا یا لیت شعری این القاک؟

شرط انتظار، ترک مال و جان و دنیا و دیار، برای استقبال از یار است و ما هنوز گرفتار خاکیم!

اگر قدر تو را دانسته بودیم       اگر عهد و وفا نشکسته بودیم

دل ما خانه غم‌ها نمی‌شد       غم هجران نصیب ما نمی‌شد

اگر شرط تولی کرده بودیم       هر آنچه گفته مولا کرده بودیم

نمی‌شد روز ما شام سیاهی      نمی‌شد قسمت ما این جدایی

لیت شعری اناظر انت الی فی فعلاتی ام معرض عنی کاش می‌دانستم آیا با نظر لطف به من نگاه می‌کنی، یا از من روی‌گردانی؟

نگاهی بر دل خود بیندازیم و ببینیم کجای کاریم؟ دنیا را می‌طلبیم یا امام زمانمان را؟!

لیت شعری هذاالدنیا لمن؟ کاش می‌دانستم این دنیا مال کیست؟

دنیا مال مومن و عاشق امام‌زمان نیست!

لیت شعری الی ما یکون مسیری؟ کاش می‌دانستم مسیر من کجاست؟

مسیر ما همان مسیر مهدوی است، یا قدم به بیراهه گذاشته و بیهوده می‌رویم؟

اگر دل به حضرت صاحب‌الزمان بسته‌ایم، او نیز با نظر لطف به ما نگاه می‌کند. برای رسیدن به این مرحله، باید منتظر شد. باید سختی کشید. باید بر هوا غالب شد. باید دل از دنیا ببریم.

حافظ چه نالی، گر وصل خواهی      خون باید خورد، در گاه‌وبیگاه

شبی، نصف شبی، اشکی، آهی، مناجاتی، تضرعی، توسلی، ناله‌ای، توبه‌ای، استغفاری، ذکری، تلاوت قرآنی!

نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود      مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

باید حقیقتا منتظر فرج و منتظر ظهور مهدی موعود (عج الله تعالی فرجه الشریف) باشیم. باید از دنیا و از گناه جدا شویم و فقط به حضرت ربوبی وصل باشیم و بدانیم که او از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است و همه اعمالمان را می‌بیند.