1- خیمه‌گاه (به عربی: المُخَيَّم) از زیارتگاه‌های شیعیان در کربلا است که در محل برپایی خمیه‌های امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش در واقعه عاشورا بنا شده است. بنای نخستین آن به قرن دهم قمری برمی‌گردد.

2-ترتیب و چگونگی چینش خیمه‌ها

در واقعه کربلا آرایش خیمه‌های امام حسین (علیه‌السلام) حالت نعل اسبی داشت تا حفاظت بیشتری داشته باشد. در پشت این خیمه‌ها خندق حفر شده بود تا از آن سمت، مورد تهاجم قرار نگیرند. اولین خیمه‌ای که نصب شده، خیمه امام حسین (علیه‌السلام) بود. این خیمه محل جلسات و بزرگ‌ترین خیمه بود.

خیمه‌های بانوان را در غرب خیمه امام (علیه‌السلام) برپا کردند. اما خیمه حضرت زینب را پشت خیمه امام حسین (علیه‌السلام) نصب کردند و خیمه بنی‌هاشم اطراف خیمه زنان و کودکان و همگی در پشت خیمه امام حسین (علیه‌السلام) قرار داشت. خیمه‌های یاران در قسمت شرقی و در کنار خیمه‌های بنی‌هاشم نصب شد، به طوری که تمامی خیمه‌ها چون نیم دایره‌ای بود و در نقطه محور و مرکز آن، خیمه امام حسین (علیه‌السلام) قرار داشت.

3- تعداد خیمه‌ها

بنابر پژوهشی، تعداد خیمه‌های کاروان امام حسین (علیه‌السلام) حدود 80 عدد و فاصله میان هر کدام، در حدود دو متر و محیطی که در آن قرار گرفته بودند، یک صد و هشتاد متر بوده است.

4- غارت کردن و آتش زدن خیمه‌ها

پس از شهادت امام حسین (علیه‌السلام)، سپاه دشمن به خیمه‌ها هجوم آورد و اسب، شتر، اثاث، جامه‌ها و زینت‌های زنان را به غارت برد. آنان در این کار بر یکدیگر سبقت گرفتند. عمر سعد دستور داد زنان حرم را در چادری جمع کنند و تعدادی را بر محافظت آنان گماشت. بر اساس گزارش‌های تاریخی، همه خیمه‌ها به آتش کشیده شد و خیمه‌ای که امام زین العابدین (علیه السلام) و زنان حرم را در آن جمع کرده بودند به عنوان آخرین خیمه توسط سپاه عمر سعد به آتش کشیده شد. روایتی از امام رضا (علیه السلام) نیز وجود دارد که در مورد خیمه‌ها فرمودند: «وأُضْرِمَتْ فی مَضارِبِنا النّار»؛ خیمه‌های ما را به آتش کشیدند.