مسئله اصلی، رها بودن فضای مجازی است. مسئله اصلی فقدان قانونگذاری و رگولاتوری در این حوزه است. مسئله اصلی این است که اساساً طرحی و برنامه‌ای برای قانونمندکردن فضای مجازی وجود ندارد. مسئله اصلی این است که اساساً کارهای روی زمین مانده؛ از جمله اینترنت ملی و غیره رها شده است. فیلترینگ مسئله ثانوی است.  

به اندازه غربی‌ها و آمریکایی‌ها که صاحب پلتفرم‌های فیلتر شده در ایران هستند، برای این عرصه نگران باشیم. 

امروزه همه جای دنیا برای فضای مجازی در کشورشان برنامه‌ریزی می‌کنند. دغدغه دارند و قانون‌گذاری می‌کنند. دولت آمریکا رسماً یک پلتفرم را دادگاهی می‌کند و حضورش را محدود می‌سازد. در سطح اتحادیه اروپا برای پلتفرم‌ها برنامه‌ریزی می‌کنند. بسیاری از کشورها از جمله چین و آلمان و روسیه، برخی پلتفرم‌ها را محدود و برخی را ممنوع می‌کنند. 

پرداختن به مسئله فیلترینگ، تقلیل دادن ماجراست.

اول ببینیم درباره چه چیز حرف می‌زنیم، آن‌وقت مشخص می‌شود که آیا فیلترینگ کمک می‌کند یا خیر.  نیازمند یک نقشه کلان هستیم. فیلترینگ جزئی از این نقشه است. آنهم باید دقیق شود که کجا باید استفاده شود و کجا خیر. در چه شرایطی باید بکار گرفته شود و چه مقدمه‌ای آن را موثر می‌کند و چطور می‌شود عوارض آن را کم کرد. 

آنچه مسئله اصلی است این است که ما فضای مجازی را در سطح حکمرانی دقیق نمی‌شناسیم. برداشت رایج این است که با مجموعه از رسانه‌ها مواجهیم. پلتفرم صرفاً یک رسانه نیست؛ صرفاً ابزار سرگرمی نیست؛ صرفاً محل تعامل مخاطبین نیز نیست. پلتفرم یک جامعه است. یک شبکه حقیقی و انسانی که شناخت می‌سازد. قدرت ساخت امر ذهنی دارد و نگرش و گرایش و باور ایجاد می‌کند و اراده و رفتار می‌سازد. 

پلتفرم عبور از فضای مجازی به یک زندگی واقعی است. بخشی از خاک کشور است. 

مگر ممکن است بخشی از خاک کشور تحت کنترل و سیطره قانون نباشد؟ مگر ممکن است خاک کشور در اختیار حاکمیت نباشد؟ مگر می‌شود جزئی از کشور را قوانین کشورهای دیگر اداره کند؟ مضحک نیست؟ حاکمیت در ایران با یلگی فضای مجازی، چند پاره شده است. با این حال ما اصل موضوع را رها کردیم و چسبیدیم به فیلترینگ.