الرَسُولُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ: إذا أتاکُم کَریمُ قَومٍ فَأَکرِموهُ. (کافی  ج ۲  ص ۶۵۹) هرگاه بزرگ قومی بر شما وارد شد، گرامی‌اش بدارید.

 الصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلَامُ: جَاءَ رَجُلَانِ إِلَى النَّبِيِّ شَیْخٌ وَ شَابٌّ فَتَكَلَّمَ الشَّابُّ قَبْلَ الشَّيْخِ فَقَالَ النَّبِيُّ الْکَبِيرُ الْکَبِيرُ. (مشکاة الأنوار ص ۱۶۸) دو نفر خدمت حضرت رسول (صلی اللَّه علیه و آله) آمدند. یکی پیرمرد و دیگری جوان بود. جوان قبل از پیر به سخن آمد. رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله) فرمودند: اول بزرگ! بزرگ!

 اَلحُسينُ عَلَيْهِ السَّلَامُ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ… مَجْلِسُهُ مَجْلِسُ حِلْمٍ وَ حَيَاءٍ وَ صَبْرٍ وَ أَمَانَةٍ لَا تُرْفَعُ فِيهِ الْأَصْوَاتُ وَ لَا يُوهَنُ فِيهِ الْحُرَمُ وَ لَا تُنْثَى فَلَتَاتُهُ‏ مُتَعَادِلُونَ مُتَفَاضِلُونَ فِيهِ بِالتَّقْوَى مُتَواضِعُونَ يُوَقِّرُونَ فِيهِ الْكَبِيرَ وَ يَرْحَمُونَ فِيهِ الصَّغِيرَ وَ يُؤْثِرُونَ ذَا الْحَاجَةِ وَ يَحْفَظُونَ أَوْ قَالَ يَحُوطُونَ الْغَرِيبَ … (عيون اخبار الرضا ج ۱ ص ۳۱۸) پیامبر (صلی الله علیه و آله) چنین بودند: …مجلس او، مجلس حلم و شرم و صبر و امانت بود، در مجلسِ وى صداها بلند نمی‌گشت و حرمت كسى هتك و توهينى نمی‌شد و لغزش‌هاى كسى آشکار نمی‌گشت. مجلسيان او همگى در حد تعادل بوده تقوى را رعايت کرده، فروتنى پيشه می‌كردند. بزرگان احترام مى‏‌شدند و كوچك‌ترها مورد رحمت و شفقت قرار مى‏‌گرفتند و حاجتمندان را بر خود ترجيح می‌دادند و بيگانگان را پاس مى‌‏داشتند…

 الصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلَامُ: عَظِّمُوا کِبَارَكُمْ وَ صِلُوا أَرْحَامَكُمْ وَ لَیْسَ تَصِلُونَهُمْ بِشَيْءٍ أَفْضَلَ مِنْ کَفِّ الْأَذَى عَنْهُمْ. (کافی ج ۲ ص ۱۶۵) پیران و بزرگان خویش را تعظیم کنید و بزرگ دارید، و با خویشان صله کنید و هیچ صله رحمی بهتر از آزار نرساندن به آن‌ها نیست.

 فِیمَا أَوْصَى بِهِ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) عِنْدَ وَفَاتِهِ: وَ ارْحَمْ مِنْ أَهْلِكَ الصَّغِيرَ وَ وَقِّرِ مِنْهُمُ الْکَبِيرَ. (بحار الأنوار ج ۷۲ ص ۱۳۶) در وصیت امیرمؤمنان (علیه‌السلام) هنگام مرگ آمده است: و به خردسالان خاندانت مهرورز، و سالمندشان را احترام کن.