نقل است که آغامحمدخان قاجار علاقه خاصی به شکار روباه داشت! گاهی تمام روز را در پی به دام انداختن یک روباه می‌تاخت و تلاش فراوان می‌کرد تا حیوان را زنده بگیرد.

اما آیا فکر می‌کنید بعد از به دام انداختن روباه، سریعاً ذبحش کرده، پوستش را غلفتی کنده و کله‌اش را به عنوان سند افتخار به در و دیوار آویزان می‌کرد؟!

نخیر! هیچ‌کدام از این کارهای به ظاهر خشن و غیرانسانی را انجام نمی‌داد. 

پادشاه قاجار هیچ صدمه و آسیبی به روباه وارد نمی‌کرد؛ بلکه تنها کاری که می‌کرد این بود که زنگوله‌ای دور گردن روباه آویزان نموده و سپس او در جنگل رها می‌کرد تا به خانه و زندگی خویش برگردد!

 روباه بیچاره خیال می‌کرد شکارچی به او لطف کرده و او را مورد ترحم قرار داده است؛ لذا سرمست از آزاد شدنش بود و با شادمانی به وطنش بازمی‌گشت و به جان شکارچی مهربان دعا می‌کرد!

تا اینجای قصه ظاهراً مشکلی نیست و همه چیز ختم به خیر شده است. 

روباه که در ابتدا بسیار دویده و خسته و وحشت‌زده شده بود، حالا با کمال تعجب می‌بیند زنده است؛ هم جانش را دارد، هم دُمش و هم پوستش و هم کله‌اش سر جایش است. می‌ماند آن زنگوله اسرارآمیز که با خودش می‌گوید چندان اهمیتی ندارد و تحملش خواهم کرد! 

روباه ساده‌دل پیش خودش خیال می‌کرد حتماً شکارچی مهربان صلاح من را می‌خواسته که این زنگوله را به گردنم بسته است! پس ملالی نیست و با آن کنار خواهم آمد!

اما بعد از مدتی به‌تدریج متوجه می‌شود که ای داد بی‌داد؛ عجب کلاهی سرش رفته و چه رَکَبی خورده است!

روباه کم‌کم ملتفت می‌گردد این زنگوله لعنتی بلای جانش گشته و سرمنشأ متلاشی نمودن زندگی‌اش شده است!

مصیبت اول آن است که هر جا پا می‌گذارد، زنگوله توی گردنش صدا می‌کند و حضور او را به همگان اعلام می‌کند!

لذا دیگر نمی‌تواند شکاری به چنگ آورد؛ چون صدای زنگوله، شکارش را فراری داده و در نتیجه او را همیشه «گرسنه» نگه می‌دارد.

مصیبت دوم آن است که صدای زنگوله، جفتش را هم فراری داده و باعث «تنهایی» او گشته است.

مصیبت سوم که شاید از همه بدتر و زجرآورتر بود این است که صدای زنگوله، خود روباه را آشفته نموده و آرامش را از زندگی او سلب نموده است.

اینجاست که روباه خوش‌خیال تازه متوجه عمق شقاوت و خباثت جناب شکارچی شده و می‌فهمد که چه کلاه گشادی بر سرش رفته است و چگونه مرگ تدریجی و دردآور او را رقم زده است!

"زنگوله نئولیبرالیسم" بر گردن ملت‌ها

داستان فوق، حکایتگر همان بلایی است که امروزه "استعمارگران فرانو" با زنگوله فریبنده «مکتب نئولیبرالیسم سرمایه‌داری» تحت عنوان زیبا و جذاب «اقتصاد بازار آزاد» بر سر کشور مستعمره درمی‌آورند.

استعمارگران غربی با کمک نهادهای به ظاهر بین‌المللی (همچون: اجماع واشنگتن، بانک جهانی، سازمان تجارت جهانی، صندوق بین‌المللی پول و...) و با به‌کارگیری «بچه‌های شیکاگو» تلاش می‌کنند تا زنگوله‌ای از افکار استعماری را بر گردن ملت‌های توسعه‌نیافته آویزان کنند.

نتیجه تلخ ماجرا آن است که منابع ملی مستعمره را به صورتی کاملاً شیک و قانونی غارت کرده، خام‌فروشی را بزک نموده، پول ملی آن کشور را بی‌ارزش ساخته و بازار مستعمره را به تصرف اجناس تجملی و تکنولوژیک ملل غربی درمی‌آورند!

مروری بر تجربیات تلخ کشورهایی نظیر شیلی، آرژانتین، ونزوئلا، ترکیه و بسیاری از کشورهای آفریقایی و جنوب شرقی آسیا و... نشان می‌دهد که آموزه‌های استعماری، معیشت‌سوز، نابرابری‌ساز و مسموم نئولیبرالی که به واسطه «بچه‌های شیکاگو» تدریس و ترویج و دیکته می‌گردد، زمینه‌ساز بحران‌های متعدد اقتصادی و سیاسی شده، ارزش پول ملی کشورها را به قهقرا برده، فقر و نابرابری را به اوج رسانده و بردگی مداوم و نامحسوس آن‌ها را زمینه‌چینی می‌کند.