در سال 1301 ش، در تُربت، زلزله‌ای رخ داد که در آن، چند روستا در جنوب شهر به کلّی ویران شدند و یک هزار و بیست نفر در آن روستاها زیر آوار، هلاک شدند. زلزله هنگام سحر رخ می‌دهد و مردم شهر تربت، همگی ضجّه کنان به کوچه و خیابان و بیابان می‌ریزند. از آن طرف، باران شدید نیز بی‌امان بر سر مردم فرو می‌ریزد. در این میان، مرحوم حاج آخوند ملاّ عباس تربتی، به میان جمع می‌آید و آن‌ها را متوجه می‌کند که هم نماز آیات بخوانند و هم نماز صبحشان قضا نشود. ایشان با نماز و دعا موجب آرامش خاطر مردم شهر می‌گردد، تا یکی دو ساعت بعد که خبر می‌رسد چند روستا در جنوب تربت به کلّی ویران گشته‌اند و اجساد مردگان یا آن‌ها که هنوز نمرده‌اند، زیر آوار مانده است. ایشان چند نفر را جمع می‌کند و همگی پیاده به سمت آن روستاها حرکت می‌کنند. ایشان با ورود خود، مردم را چهار دسته می‌کند: یک دسته مأمور درآوردن اجساد از زیر آوار می‌شوند (با تذکرات لازم) و دسته دیگری، مأمور کندن قبر می‌شوند و دسته سوم، مأمور تهیه کفن و دسته چهارم را هم مأمور شستن اموات می‌کند. با تخته، در حدود بیست جایگاه برای غسل دادن می‌سازند و خودش از اینجا به آنجا به همه رسیدگی می‌کند و بر همه جنازه‌ها شخصاً نماز می‌خواند. پس از دفن جنازه‌ها، اگر بازماندگانی داشتند، آن‌ها را جمع می‌کرد و دلداری می‌داد و نصیحت می‌کرد که بر سر تقسیم میراث با هم منازعه نکنند. بدین ترتیب، در مدت سه شبانه‌روز، یک هزار و بیست جنازه را از مرد و زن و کودک، با آداب شرعی و رعایت همه احتیاط‌ها به خاک می‌سپارند.

مرحوم مسگر می‌گفت: حاج آخوند، در آن سه شبانه‌روز، نه غذا خورد و نه خوابید، در حالی که همه آن فضا، از عفونت، چنان بود که کسی تاب نمی‌آورد. به همین علّت، مردم، دسته دسته عوض می‌شدند؛ اما او تمام این سه شبانه‌روز در محل بود.

منبع: فضیلت‌های فراموش شده، حسینعلی راشد، ص 138