امام حسین علیه‌السلام:  بخشنده‌ترین مردم کسی است که به آنکه امید ندارد و درخواست یاری نکرده، کمک کند و ببخشد. (کشف الغمه، ج ۲، ص۳۰) 

تحلیلی بر تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران با تأملی در آیه ۱۱۱ سوره آل‌عمران

وعده شکست دشمن در آینه قرآن

11 تير, 1404 - 17:52 dehghani

عادل فریحی 

رژیم صهیونیستی در تمام دهه‌های اخیر، نه توان ورود به یک تقابل مستقیم تمام‌عیار با ایران را داشته، نه در میدان نیابتی (از غزه تا سوریه) موفق به ایجاد تغییر راهبردی در معادلات منطقه شده است. تمامی اقداماتش ـ از ترور شهید فخری‌زاده تا خرابکاری در نطنز ـ در همین دایره "أذی" قرار می‌گیرند؛ خساراتی محدود، قابل جبران، و بدون توان فلج سازی راهبردی.

آیه 111 سوره آل‌عمران نه‌تنها وعده‌ای الهی است؛ بلکه تحلیلی ژرف از منطق قدرت در منازعات تاریخی میان ایمان و طغیان است. ایران اسلامی، با اتکا به ایمان و منطق مقاومت، در جایگاهی قرار گرفته که هر تجاوز دشمن، به‌جای تضعیف، سبب تحکیم مشروعیت دفاعی‌اش می‌شود.

لَنیيَکُرُّوكُم یِلّا أَیًى  کَإِن يُکاتِلوكُم يُوَلُّوكُمُ لأَدبارَ ثُمَّ لا يُنصَرونَ
قرآن کریم در آیه 111 سوره آل‌عمران، تصویری دقیق و الهی از سرنوشت دشمنان دین ارائه می‌دهد. دشمنانی که اگرچه ممکن است مؤمنان را بیازارند؛ اما توان ضربه واقعی و اساسی به جبهه حق را ندارند، و سرانجام در هر تقابل نظامی، به شکست و فرار محکوم‌اند. شأن نزول آیه درباره اهل کتاب به‌ویژه یهودیان مدینه است؛ اما بیان قرآنی فراتر از زمان و مکان است و منطق حاکم بر رفتار دشمنان دین را در همه اعصار توصیف می‌کند.
امروز، در سایه تجاوزات مکرر رژیم صهیونیستی به حاکمیت ایران، از جمله حملات مستقیم یا نیابتی به تأسیسات نظامی و دانشمندان ایرانی، این آیه به‌مثابه چراغ راهی برای تحلیل و اقدام در میدان سیاست و مقاومت قابل استفاده است.
1. اذیت، نه ضرر واقعی
آیه با عبارت «لَن یَضُرُّوكُم إِلّا أَذًى» آغاز می‌شود. این یعنی دشمنان، حتی در صورت اراده قوی، نهایت اثرشان محدود به «آزار» است، نه «ضرر مؤثر». در ادبیات قرآنی، «أذی» اشاره به خسارت روانی، تبلیغاتی، یا ضربات محدود میدانی دارد؛ نظیر جنگ روانی، ترور دانشمندان، خرابکاری‌های سایبری یا فشارهای سیاسی ـ رسانه‌ای.
رژیم صهیونیستی در تمام دهه‌های اخیر، نه توان ورود به یک تقابل مستقیم تمام‌عیار با ایران را داشته، نه در میدان نیابتی (از غزه تا سوریه) موفق به ایجاد تغییر راهبردی در معادلات منطقه شده است. تمامی اقداماتش ـ از ترور شهید فخری‌زاده تا خرابکاری در نطنز ـ در همین دایره "أذی" قرار می‌گیرند؛ خساراتی محدود، قابل جبران، و بدون توان فلج سازی راهبردی.
2. سرنوشت جنگ مستقیم: شکست و فرار
بخش دوم آیه: «وَإِن یُقاتِلوكُم یُوَلُّوكُمُ لأَدبارَ» به روشنی می‌فرماید که اگر دشمن وارد جنگ مستقیم شود، نتیجه‌ای جز شکست و فرار ندارد. این گزاره، نه تحلیل نظامی که وعده الهی است؛ وعده‌ای که در طول تاریخ معاصر منطقه تحقق یافته است. تجربه جنگ‌های ۲۲ روزه، ۳۳ روزه و ۱۱ روزه میان اسرائیل و جبهه مقاومت، به‌روشنی نشان داده که این رژیم در برابر مقاومت مردمی و الهام‌گرفته از ایمان، تاب ایستادگی ندارد. ایران به‌عنوان قلب تپنده محور مقاومت، نه‌تنها زمین جنگ را ترک نکرده؛ بلکه از جغرافیای تهران تا صنعا، از جنوب لبنان تا نوار غزه، عمق راهبُردی خود را گسترش داده است.
در تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی به مراکز نظامی در اصفهان و کرمانشاه، همان الگوی آیه آشکار شد: حمله‌ای محدود، با اهداف تبلیغاتی، بی‌اثر راهبردی، و در نهایت با پاسخ کوبنده ایران در عمق سرزمین‌های اشغالی مواجه شد؛ پاسخی که منجر به عقب‌نشینی سیاسی، اختلال در انسجام امنیتی و وحشت اجتماعی در داخل اسرائیل گردید.
3. بی‌نصرتی دشمنان خدا
پایان آیه: «ثُمَّ لا یُنصَرونَ» ناظر به وعده‌ای الهی است که دشمنان ایمان، هیچ‌گاه از نصرت واقعی برخوردار نخواهند شد. در ادبیات قرآنی، "نصرت" یعنی پشتیبانی پایدار، همراه با ثبات و توفیق؛ چیزی که در راهبُرد دشمنان دین وجود ندارد. رژیم صهیونیستی، اگرچه پشتوانه آمریکا و اروپا را دارد؛ اما در هیچ جنگی از آن‌ها نصرت واقعی نیافته است. آمریکا، باوجود حمایت‌های تسلیحاتی، حاضر نیست هزینه یک جنگ واقعی با ایران را بپردازد. هیچ کشور منطقه‌ای هم حاضر نیست برای اسرائیل بجنگد. این همان وعده قرآنی است: دشمن دین، تنها می‌ماند.
حاصل آنکه: آیه 111 سوره آل‌عمران نه‌تنها وعده‌ای الهی است؛ بلکه تحلیلی ژرف از منطق قدرت در منازعات تاریخی میان ایمان و طغیان است. ایران اسلامی، با اتکا به ایمان و منطق مقاومت، در جایگاهی قرار گرفته که هر تجاوز دشمن، به‌جای تضعیف، سبب تحکیم مشروعیت دفاعی‌اش می‌شود. امروز، اسرائیل در میدان نبرد و عرصه روانی شکست‌خورده است و این شکست، نه حاصل تحلیل‌های زمینی، که مصداق تحقق وعده الهی در آیه مورد بحث است.
نویسنده: 
عادل فریحی
دسته بندی مطالب: 
سیاسی