روشن کردن مردم وظیفه است؛ ما وظیفه داریم هم اصلح را بشناسیم و معرفی کنیم و هم نااهلان را معرفی کنیم تا مردم فریب نخورند. عده‌ای تصور می‌کنند نباید هیچ حرفی درباره دیگران بزنیم! برای چنین چیزی، کدام دلیل شرعی و عقلی وجود دارد؟! آنچه هست این است که تشنج ایجاد نکنید، جو را به هم نزنید و آرامش حاکم باشد؛ اما روشنگری و توجه دادن مردم به خیر و صلاحشان و معرفی کردن افراد صالح و ناصالح، وظیفه است. 

وظیفه نداریم هر جایی فرد ناصالحی وجود دارد، به مردم معرفی کنیم؛ زیرا غیبت حرام است و نباید آبروی کسی را ریخت؛ اما اگر کسی در معرض این است که مردم را گول بزند و پستی را احراز کند که صلاحیتش را ندارد، باید به مردم گفت. این مثل یک مشورت عمومی است. اگر کسی به یک مرض مُسری مبتلا است، باید او را به دیگران معرفی کرد؛ البته همه این‌ها حد و حدودی دارد. بی جا نباید گفت، نباید آبروی کسی را بی‌جهت ریخت، نباید ارزش‌های انسانی را فراموش کرد. 

تاریخ انبیا، ائمه اطهار و بزرگان دین، امام خودمان و سایرین را ببینید. اگر روشنگری و معرفی افراد فاسد نبود، مگر انقلاب پیروز می‌شد؟ در فتنه ۸۸ کسانی خودشان را دلسوز مردم معرفی کردند. خسارت‌هایی که وارد شد برای این بود که افرادی مسامحه کردند و آن‌ها را معرفی نکردند؛ آن‌هایی که می‌دانستند و باز هم سکوت کردند، بدتر بودند. آیا این‌ها آدم‌های خیلی خوبی هستند که سکوت می‌کنند؟! خیلی باتقوا هستند؟! این‌ها مثل همان کسانی هستند که دیدند سر سیدالشهدا را می‌بُرَند؛ اما سکوت کردند!