۱- کسانی که این روزها، ساز بدصدای مذاکره با آمریکا را کوک کرده‌اند و برای آن صفحه سیاه می‌کنند و گریبان می‌درند، یا «احمق» هستند و یا «خائن» و در هر دو حالت، شایستگی حضور در مسئولیت‌های کلیدی نظام را ندارند! آمریکا انکار نمی‌کند که براندازی جمهوری اسلامی ایران را به عنوان یک هدف راهبردی دنبال می‌کند و تاکید دارد که این هدف راهبُردی با تغییر دولت‌ها در این کشور (جمهوری‌خواه و دموکرات) تغییر نمی‌کند. این واقعیت را فقط با مروری هرچند گذرا بر مواضع و عملکرد چهل و چند ساله آمریکا در قبال ایران اسلامی به وضوح می‌توان دید. تا آنجا که آمریکا، به قول حضرت امام (ره) و دیدگاه مشابهی از حضرت آقا، از هیچ اقدام خصمانه‌ای علیه جمهوری اسلامی ایران دریغ نکرده است و اگر در مرحله‌ای از اقدام خصمانه خودداری کرده است، تنها به این علت بوده که توان انجام آن را نداشته است، نه آنکه سر سازگاری داشته باشد. ۲- بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب در دیدار با «جمعی از فرماندهان نیروی هوائی و پدافند هوائی ارتش» آمیزه‌ای از دلیل و تجربه بود. دلایلی که در درستی آن، کمترین تردیدی راه نداشت و تجربه‌ای از عهدشکنی‌های پیوسته آمریکا که اندک زمینه‌ای برای اعتماد باقی نمی‌گذاشت. «تجربه می‌گوید، مذاکره با آمریکا، هوشمندانه، عاقلانه و شرافتمندانه نیست».

حضرت آقا، پیش از این نیز بارها بر این نکته تاکید ورزیده و از چرائی آن خبر داده بودند، از جمله و به عنوان یکی از ده‌ها نمونه، در ۵ دی ماه ۱۴۰۱، در جمع بسیجیان طی سخنانی ابتدا از کسانی که به قول ایشان «ادّعای فهم سیاسی هم می‌کنند» و «مدّعی سیاست‌ورزی و سیاست‌دانی و اطّلاع از اوضاع جهان» نیز هستند؛ ولی راه‌حل مشکلات را در مذاکره با آمریکا می‌دانند! گلایه می‌کنند و سپس در بیانی حکیمانه و مستدل می‌فرمایند: «خب با آمریکا چه جوری مشکل حل می‌شود؟ این سؤال واقعی است، جدّی است. نمی‌خواهیم با هم دعوا کنیم، سؤال می‌کنیم: مشکل با آمریکا چه جوری حل می‌شود؟ با نشستن و مذاکره کردن و از آمریکا تعهّد گرفتن مشکل حل می‌شود؟ [اینکه] بنشینیم با آمریکا مذاکره کنیم، تعهّد بگیریم که شما باید فلان کارها را بکنید، فلان کارها را نکنید، مشکل حل می‌شود؟ در قضیّه بیانیّه الجزایر، سر قضیّه آزادی گروگان‌ها در سال ۶۰، شما نشستید با آمریکا صحبت کردید. بنده آن وقت نماینده مجلس بودم - البتّه در مجلس نبودم، در جبهه بودم، اهواز بودم - همان وقت اینجا در تهران همین حضرات نشستند به واسطه الجزایر و بدون رودررویی با آمریکایی‌ها صحبت کردند - البتّه مصوّبه مجلس بود، کار غیرقانونی‌ای نبود - قرارداد گذاشتند، تعهّدهای متعدّدی گرفتند که ثروت‌های ما را آزاد کنید، تحریم‌های ما را بردارید، در امور داخلی کشور ما دخالت نکنید، و ما هم از این طرف گروگان‌ها را آزاد می‌کنیم. گروگان‌ها را آزاد کردیم، آیا آمریکا به آن تعهّدات عمل کرد؟ آیا آمریکا تحریم را برداشت؟ آیا آمریکا ثروت‌های مسدود شده ما را به ما پس داد؟ نه، آمریکا به تعهّد عمل نمی‌کند؛ خیلی خب، این هم مذاکره و نشستن با آمریکا.

یا در برجام؛ گفتند که [اگر] شما فعّالیّت صنعتی هسته‌ای را کم کنید - حالا جرئت نکردند بگویند تعطیلِ تعطیل - به این مقدار فروکاهی کنید، ما این کارها را انجام می‌دهیم؛ تحریم‌ها را برمی‌داریم، این کار را می‌کنیم، آن کار را می‌کنیم، کردند این کارها را؟ نکردند دیگر. مذاکره مشکل ما را با آمریکا حل نمی‌کند». ۳- هفته قبل به یادداشت «ریچارد نفیو»، معمار تحریم‌های ایران در نشریه آمریکایی «فارن افرز» اشاره داشتیم که از کارآمدی تحریم‌ها و برخورد نظامی علیه ایران ابراز ناامیدی کرده و نوشته بود: «مذاکره، تنها راه برای مقابله و مهار ایران است». عبرت‌انگیز نیست که آمریکا مذاکره را برای مهار ایران می‌خواهد و طرفداران مذاکره، به جای آنکه دامن همت به کمر بزنند و دستی برای حل مشکلات از آستین بیرون آورند، حل مشکلات! را به مذاکره با آمریکا حواله می‌کنند؟! ۴- اکنون از کسانی که به قول حضرت آقا «ادّعای فهم سیاسی هم می‌کنند» و «مدّعی سیاست‌ورزی و سیاست‌دانی و اطّلاع از اوضاع جهان» نیز هستند، این سؤال در میان است که آیا از درک واقعیتی با این همه وضوح و بداهت ناتوان هستند و خسارت سنگینی که مذاکره با آمریکا در پی دارد را درک نمی‌کنند؟! اگر پاسخ منفی است که به علت درک و شعور اندک نمی‌توانند و نباید در مسئولیت‌های نظام حضور داشته باشند! و اگر پاسخ مثبت است و با وجود اطلاع از فاجعه‌بار بودن مذاکره با آمریکا، کماکان بر انجام آن اصرار می‌ورزند، آیا اصرار آنها غیر از خیانت می‌تواند نام دیگری داشته باشد؟!

 

آمریکا، گاو شیرده اسرائیل به روایت آمار