إِنَّما بَدْءُ وُقُوعِ الْفِتَنِ اَهْوَاءٌ تُتَّبَعُ وَأَحْكَامٌ تُبْتَدَعُ يُخَالَفُ فِيْهَا كِتَابُ الله؛ همانا آغاز پديد آمدن فتنه‎ها، هواپرستی، و بدعت‎گذاری در احكام آسمانی است، نوآوری‌هايی كه قرآن با آن مخالف است.

بر اساس اين فرمايش نورانی از حضرت علی(عليه السلام)، يكی از دو منشأ پيدايش خطراتی كه از درون، جامعه اسلامی را تهديد می‎كند، پيروی از هوا و هوس و دنبال كردن خواهش‌های نفسانی می‎باشد.

پيروی از خواسته‎های نفسانی، ممكن است از سوی افرادی صورت پذيرد، كه علم به مخالفت اين اعمال با دستورات اسلام دارند. گاهی عامل بيرونی، به تشديد و تهييج خواهش‌های نفسانی كمك می‎كند و در نتيجه باعث می‎شود تا جوانان به طور غير طبيعی به هيجان درآيند و غير جوانان نيز، فريفته زرق و برق‌های برخی از كشورها شوند. در اين‌جا با ديدن مناظر دلربا و مشاهده شب‎نشينی‎ها، مجالس عيش و نوش و اموری از اين قبيل، فرد مسلمان انقلابی نيز ممكن است حلال و حرام خدا را فراموش كرده، از هوای نفس خود پيروی نمايد. هنگامی اين خطر تشديد می‎گردد كه محدوده آن، افراد زيادی از جامعه را در بر بگيرد، در اين صورت، خطر جدی و جلوگيری از آن، بسيار مشكل خواهد بود.

البته اين سخن به‌آن معنا نيست كه اين افراد تبديل به يك عده انسان‌های كافر، منافق و يا ضد انقلاب گرديده‎اند؛ زيرا چه‌بسا همين افراد حاضر باشند براي انقلاب فداكاری کنند و حتی برای جهاد حاضر باشند از نظام اسلامی و ناموس و شرف خود دفاع كنند. تنها چيزی كه اينان در آن ضعف دارند، اين است كه در شرايط عادی به دنبال ارضای خواسته‎های نفسانی خويش هستند، هرچند از راه‌های غير مشروع باشد.

 (کتاب انقلاب اسلامی و ریشه‌های آن به قلم علامه مصباح یزدی(ره)، ص 164)