_ با قدرت گرفتن غرب به واسطه انقلاب صنعتی و جاه‌طلبی آن‌ها برای حکمرانی بر جهان، در راستای ابرقدرت شدن و تضعیف رقبای‌خود، دست بر استعمار کشورهایی زدند که دارای امتیازات خاص و ویژه‌ای بودند و با نفوذ و دسیسه در امور کشور‌ها، از دخالت رقبای خود جلوگیری کرده و راه را برای رسیدن به اهدافشان هموارتر می‌کردند. با استعمار کردن کشورهایی از جمله ایران و تضعیف حکومت عثمانی و تجزیه جهان اسلام، نظم جدیدی توسط قدرت‌های استعماری شکل گرفت. استعمار در ایران از شروع حکومت قاجار و تجاوز شوروی به خاک ایران صورت گرفت که به موجب این جنگ، عهدنامه ننگین گلستان به وجود آمد و مُهر تاییدی بر آغاز استعمار و نفوذ در ایران زد که تا پایان حکومت قاجار این روند با دادن امتیازاتی که به واسطه عهدنامه‌ها و قراردادها به قدرت‌های استعماری از جمله (عهد نامه ترکنمچای، قرار رژی، قرارد دارسی و قرارداد ۱۹۱۹ ) داده می‌شد، ادامه داشت. ایران انقدر ناتوان شده بود که حتی در مقابل جنگی که در آن دخیل نبود، نتوانست کاری کند و در جنگ جهانی اول در سال (۱۹۰۷) طبق معاهده‌ای بین روسیه و انگلیس، به سه قسمت تقسیم و یکبار دیگر نیز، در سال (۱۳۲۰) در جنگ جهانی دوم، که کمتر از سه هفته ارتش نوین رضاخان دوام نیاورد و ایران به اشغال در آمد. عمق این فاجعه را آن‌جایی می‌توان بیشتر فهمید که در سال( ۱۳۲۲) روسای سه کشور فاتح جنگ یعنی روزولت (آمریکا)_چرچیل (انگلستان)و استالین(شوروی) کنفرانس‌های چندگانه در سفارت شوروی در تهران برگزار کردند؛ امَا شاه راه دعوت هم نکردند.

_ در کنار استعمار و کنترل ایران در دوران قاجار و پهلوی، تضعیف جهان اسلام‌نیز در دستور کار دولت‌های استعماری قرار گرفت.

قرارداد سایکس_پیکو،اعلامیه بالفور و اشغال تدریجی فلسطین توسط رژیم صهیونیستی همگی بخشی از پروژه‌ای بودند که هدف آن (تضعیف هویت اسلامی، تجزیه سرزمین ها و ایجاد دولت‌های وابسته) بود. البته اسرائیل نه یک کشور؛ بلکه سنگر تمدنی غرب در قلب خاورمیانه شد. پروژه‌ای که هدف آن جلوگیری از وحدت ملت‌های اسلامی و کنترل بر منافع راهبردی منطقه بود. با انقلاب (۱۳۵۷) حالا جمهوری اسلامی بساط مزدوران را از ایران برچیده و با آرمان‌های الهی خود در برابر ابرقدر‌تان جهان ایستاده؛ امَا انقلاب اسلامی چیزی را فراتر از استقلال داخلی خود و پیشرفت کشور را می‌بیند. آن رسیدن به قله‌های علم ‌و فناوری و ایجاد‌ و احیای حکومت اسلام ناب محمدی در داخل و کشور‌های مسلمان عرب است؛ امّا وجود نیروی‌نیابتی اسرائیل در منطقه، نقطه مقابل آرمان‌های ایران و جهان اسلامی است. همانطور که (امام خمینی) در فروردین 1361 فرمود: "کشورهای اسلامی باید در مقابل اسرائیل اشغالگر- که اکثر گرفتاری‌های کشورهای اسلامی به دست آن است - موضع خصمانه داشته باشند و با تمام نیرو از آرمان فلسطین و لبنان عزیز دفاع کنند‌". حالا انقلاب ۱۳۵۷ ایران نه تنها یک تحول سیاسی؛ بلکه (احیای روح مقاومت در جهان اسلام بود) ایران نخستین کشوری بود که با صراحت تمام موجودیت اسرائیل را به رسمیت نشناخت، از مقاومت فلسطین دفاع کرد و بر آزادی قدس تاکید نمود. ایران بعد از ۲۰۰ سال استمعار، دیگر بازیگر صرف منطقه‌ای نبود و حالا جمهوری اسلامی ایران به رهبری امام خیمنی (ره) راس یک جبهه تمدنی جدید علیه نظام صهیونیستی _ غربی شد.

دلایل دشمنی ایران با اسرائیل، فراتر از عوامل ایدئولوژیک یا تاریخی، ریشه در رفتارهای استعماری اسرائیل و نقش آن به عنوان بازوی راهبردی آمریکا در خاورمیانه دارد. این رویکرد، تهدیدی برای ملت‌ها و پیشرفت منطقه محسوب می‌شود. در ادامه، مصادیق عینی این استعمارگری نوین را بر اساس اسناد و واقعیت‌های مستند بررسی میکنیم:

۱_ اشغال‌گری سرزمینی و نقض حاکمیت ملت‌ها

توسعه شهرک‌های غیرقانونی: اسرائیل با ساخت شهرک‌ها در کرانه باختری و قدس شرقی، عملاً فلسطین را تکه‌تکه کرده و امکان تشکیل دولت مستقل فلسطینی را نابود می‌کند. این اقدامات نقض صریح قطعنامه‌های شورای امنیت (مانند قطعنامه ۲۳۳۴) و حقوق بین‌الملل است.

2- محاصره غزه: محاصره ۱۵ ساله غزه توسط اسرائیل، زندگی میلیون‌ها فلسطینی را به بحران انسانی کشانده و زیرساخت‌های بهداشتی، آموزشی و اقتصادی را نابود کرده است. این محاصره، نمونه‌ای از (مجازات جمعی) برای مهار مقاومت است.

3- پروژه‌های ژئوپلیتیک برای سلطه بر منطقه

کریدور داود (دکترین حاشیه): اسرائیل از دهه ۱۹۵۰ با اجرای "دکترین حاشیه"، به دنبال ایجاد حلقه‌ای از متحدان در همسایگی کشورهای عرب (مانند ایران دوران پهلوی، اتیوپی و ترکیه) بود تا با ایزوله کردن فلسطین و جهان عرب، سلطه خود را تثبیت کند. این طرح عملاً خاورمیانه را به منطقه‌ای ناامن تبدیل کرد.

پیمان صلح ابراهیم: این پیمان (۲۰۲۰) میان اسرائیل، امارات، بحرین و سودان، با حمایت آمریکا، نه برای ایجاد صلح؛ بلکه برای (عادی‌سازی روابط بدون حل مسئله فلسطین) طراحی شد. هدف اصلی، تشکیل ائتلافی ضدایرانی و تضعیف جبهه مقاومت بود تا اسرائیل بتواند نقشه الحاق کرانه باختری را اجرا کند. 

4- همکاری نظامی-اطلاعاتی با قدرت‌های استعماری

نقش موساد در سرکوب جنبش‌ها: اسرائیل در دوران پهلوی، ساواک را آموزش می‌داد تا جنبش‌های استقلال‌طلبانه (مانند نهضت ملی نفت) و گروه‌های فلسطینی را سرکوب کند. این همکاری، الگویی برای سرکوب ملت‌های منطقه شد. 

۵- حضور نظامی در خاک کشورها: اسرائیل با ایجاد پایگاه‌های نظامی در کشورهای عربی (مانند امارات) و حمله به سوریه، لبنان و عراق، حاکمیت ملی آن‌ها را نقض می‌کند. این عملیات‌ها با پوشش "مبارزه با ایران"، در واقع تضمین سلطه اسرائیل بر منابع منطقه است.

۶_ تحریم‌های یکجانبه: اسرائیل با لابی‌گری در کنگره آمریکا، تحریم‌های فلج‌کننده علیه ایران، سوریه و لبنان را پیش می‌برد تا اقتصاد این کشورها را نابود کند و راه نفوذ شرکت‌های اسرائیلی به بازار منطقه باز شود و...

این مصادیق نشان می‌دهد اسرائیل نه یک "دولت عادی"، بلکه (ابزار اجرایی سیاست‌های استعماری غرب) در خاورمیانه است. تغییر این معادله، تنها با مقاومت در برابر اشغال‌گری و وحدت کشورهای منطقه، ممکن است.

در نتیجه؛ جنگ ۱۲ روزه ایران با رژیم غاصب صهیونیستی، فقط جنگ دو ارتش نبود؛ بلکه برخورد دو مدل بقاء (استعمارگری_ مقاومت اسلامی) و دو افق برای آینده منطقه است. در این تقابل تمدنی، الهام قرآنی همواره یکی از منابع انرژی‌بخش محور مقاومت بوده است. خداوند متعال در سوره توبه، آیه ۱۲ می‌فرماید:

"وَ قاتِلوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لا إِيمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ"

(و با پیشوایان کفر بجنگید، چرا که آنان را هیچ عهد و پیمانی نیست، باشد که بازایستند.)

این آیه، اساس مشروعیت مبارزه با جریان‌های استکباری را در قالب یک وظیفه الهی و تمدنی برای ملت‌ها ترسیم می‌کند.

در نهایت، آنچه امروز در قالب جنگ ایران و اسرائیل دیده می‌شود، چیزی فراتر از یک بحران منطقه‌ای است. این یک مرحله نهایی از تقابل دو پروژه است؛

پروژه‌ای که از دل استعمار، صهیونیسم و نظم سرمایه‌داری غربی بیرون آمده

و پروژه‌ای که از بیداری ملت‌ها، بازگشت به هویت اسلامی و ایستادگی در برابر ظلم برآمده است.

در این نبرد، پیروزی صرفاً با قدرت آتش تعیین نمی‌شود؛ بلکه با عمق تمدنی، ریشه‌های مردمی، و مشروعیت الهی بدست خواهد آمد و اگر این قرن، قرن افول غرب و خیزش جهان جنوب باشد، جنگ ایران و اسرائیل، نقطه عطف این تحول تاریخی خواهد بود.