زور و تزویر را تغییری نیست؛ روباه همیشه روباه است و گرگ همیشه گرگ
23 تير, 1403 - 17:15dehghani
جواد محمودآبادی
گفت: دفعههای قبلی امتیازهای بیشتری به آمریکا ندادیم که برجام عملی بشه. وگرنه برجام خوبه و میتونیم به آمریکاییها مذاکره خوبی داشته باشیم. البته به شرطی که موشکی و چندتا چیز دیگم بدیم بهشون!
ولی نگفت که اولاً همون امتیازهای قبلی که دادیم، جزو مهمترین و بالاترین امتیازات یک کشور بود که دو دستی تقدیم آمریکا کردیم؛ اما هیچ نتیجهای نداشت که هیچ، بیشتر تحریممون کردن و حتی از قرارداد برجام هم خارج شدند!
دوماً چرا نمیخواهیم از جهل خارج بشیم و از تاریخ درس عبرت بگیریم؟! تا کی قراره روباه صفتان و گرگ سرشتان رو امتحان کنیم؟! تا کی؟ یادمون رفته روباه همیشه روباه و گرگ همیشه گرگ هست؟
نقل شده که روزی «معاویه» برای نماز در مسجد آماده میشد. به خیل عظیم جمعیتی که آماده اقتدا به او بودند، نگاهی از سر غرور انداخت. «عمروعاص» که در نزدیکی او ایستاده بود، در گوشش نجوا کرد که: بیدلیل مغرور نشو! اینها اگر عقل داشتند به جماعت تو نمیآمدند و «علی» را انتخاب میکردند. «معاویه» برافروخت. «عمروعاص» قول داد که حماقت نمازگزاران را ثابت میکند. پس از نماز، بر منبر رفت و در پایان سخنرانی گفت: از رسول خدا (ص) شنیدم که هر کس نوک زبان خود را به نوک بینیاش برساند، خدا بهشت را بر او واجب مینماید و بلافاصله مشاهده کرد که همه تلاش میکنند نوک زبانشان را به نوک بینیِشان برسانند تا ببینند بهشتیاند یا جهنمی؟ «عمروعاص» خواست در کنار منبر حماقت جمعیت را به «معاویه» نشان دهد، دید معاویه عبایش را بر سر کشیده و دارد خود را آزمایش میکند و سعی میکند کسی متوجه تلاش ناموفقش برای رساندن نوک زبان به نوک بینی نشود. از منبر پایین آمد، در گوش «معاویه» نجوا کرد: این جماعت خلیفه نادانی چون تو میخواهند. «علی» برای این جماعت حیف است.
خلاصه تا وقتی یک عدهای دنبال این هستند که با برجام، کشور را بهشتی کنند، و مردمانی داریم که سعی دارند زبان خویش را به نوک بینی بزنند، تقدیرمان همان است که در برجام گذشته رخ داد...
شهید مطهری میفرماید که: قرآن کریم و کلمات رسول اکرم (ص)، این حقیقت را به ما میگویند که همیشه جامعه اسلامی را خطر از داخل خودش تهدید میکند؛ از ناحیه یک «اقلیّتِ منافقِ زیرک» و یک «اکثریّتِ جاهلِ سادهدل». اگر این جاهلها نباشند، از آن زیرکها کاری ساخته نخواهد بود (مرتضی مطهری، پانزده گفتار، ص۷۰).