رهبر معظم انقلاب در سخنان اخیر خود فرمودند: «ایران اسلامی بر اساس «دین» و «دانش» بنا شده، دین مردم و دانش جوانان ما در بسیاری از میدان‌ها توانسته دشمن را وادار به عقب‌نشینی کند بعد از این هم همین‌جور خواهد بود».

این سخن رهبری بسیار مهم و از زوایای مختلف باید مورد بررسی و تبیین قرار گیرد. نظام جمهوری اسلامی نه مانند برخی «تفکرات به ظاهر دینی»، نگاهی «متحجّرانه» به نظام هستی داشته و با علم و پیشرفت مخالفت می‌کند و نه مانند «نظام‌های لیبرال»، قرائتی «سکولار» از دین ارائه کرده و دین را به حاشیه می‌برد؛ بلکه با فهم صحیح و جامع از دین و نظام هستی، بین دین و دانش، علم و ایمان، دنیا و آخرت جمع کرده است. در آموزه‌های دینی ادله فراوانی بر اهمیت علم و کسب دانش وجود دارد، قرآن کریم نیز میان اهل علم و غیر آن، تفاوت قائل شده است: قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا یَعْلَمُونَ/ زمر آیه 9

این منطق و نگاه مترقّی نظام اسلامی که برگرفته از تعالیم اهل‌بیت (علیهم السلام) و استنباط و اجتهاد صحیح از متن دین است، بیش از 45 سال توانسته حکومتی پایه‌ریزی، تاسیس و تثبیت کند که در دوره کنونی، بی‌مانند است.

نظام استکبار در طول حیات انقلاب با تمرکز بر این مؤلفه‌های اصلی نظام جمهوری اسلامی (دین و دانش)، آن‌ها را مورد هدف قرار داده است. تمام تلاش استکبار این است که ایران هم در دینداری تضعیف و استحاله شود و الگو بودنش به عنوان یک «نظام دینی» از بین برود و هم در علم و دانش عقب بماند و مؤلفه‌های قدرت و اقتدارش نابود گردد تا مستکبرین بتوانند بر آن مسلط شوند.

امامین انقلاب در مقابل این طرح استکباری نظام سلطه، دو بال نظام اسلامی (دین و دانش) را روز به روز تقویت کرده و امتداد بخشیدند و «ایران ضعیف دوران پهلوی» را به «ایران قوی دوران انقلاب» مبدّل نمودند که موجب تحسین نخبگان و کارشناسان جهان قرار گرفته است.

همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند این مسیر باید با توان و قدرت بیشتری ادامه یابد. سهم هر کدام از ملت ایران در ادامه این مسیر، مهم است. تک تک ملت ایران با توجه به مسئولیت و تاثیر اجتماعی خود، در تکمیل این بنای رفیع مسئولند.

نخبگان، مبلّغین، فعالین سیاسی، رسانه‌ای و موثرین اجتماعی اگر بتوانند این ادراک را برای جامعه ایجاد کنند که هر کدام از مردم در ساخت این ساختمان، سهم دارند و تلاش آن‌ها در پیشرفت و اعتلای ایران اسلامی موثر است، «امید» و «انگیزه» اجتماعی برای «دینداری»، «علم‌آموزی»، «کار»، «تلاش» و «مجاهدت»، دو چندان خواهد شد.

جامعه نباید تصور کند پیشرفت کشور و مراقبت و محافظت از آن در مقابل دشمنان، بر عهده «افراد معدودی» است و دیگران مسئولیتی در این رابطه ندارند. این تصور اگر در بخشی از جامعه شکل بگیرد، بسیار خطرناک است و موجب منعزل شدن و کناره‌گیری ظرفیت قابل توجهی از مردم از سرنوشت و آینده کشور است. 

این تصور حتماً باید اصلاح شود و «کلکمْ راعٍ وَ کلکمْ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِیتِهِ» باید در تک تک افراد جامعه تبلور پیدا کند. اگر بتوانیم آحاد جامعه را متقاعد کنیم که «دینداری»، «دانش» و «تلاش و کار» آن‌ها، سهم بزرگی در «امنیت»، «پیشرفت» و «اقتدار» کشور دارد، موفقیت بسیار بزرگی به دست آورده‌ایم.