دربارۀ این حزب ـ به اصطلاح ـ «رستاخیز ملی ایران» باید گفت... ایران، تنها کشوری است که حزبی به امر «ملوکانه» تأسیس‏‎ ‎‏کرده و ملت مجبور است وارد آن شود، و هر کس از این امر تخلف کند، سرنوشت او یا‏‎ ‎‏حبس و شکنجه و تبعید و یا از حقوق اجتماعی محروم شدن است! مردم محروم این‏‎ ‎‏کشور، مجبورند موافقت خود را با نظام شاهنشاهی اعلام کنند؛ نظام پوسیده ای که از نظر‏‎ ‎‏اسلام مردود و محکوم به فناست؛ نظامی که هر روز ضربه ی تازه ای بر پیکر اسلام وارد‏‎ ‎‏می آورد، و اگر خدای نخواسته فرصت یابد، اساس قرآن را برمی چیند. نظامی که هستی‏‎ ‎‏ملت را به باد فنا داده و تمام آزادیها را از او سلب کرده است. نظامی که طبقات جوان‏‎ ‎‏روشنفکر را در زندانها و تبعیدگاهها، از هستی ساقط نموده و باز می خواهد با این‏‎ ‎‏حزب بازی اجباری، بر قربانیها و زندانیهای خود بیفزاید.‏

‏‏     مردم مسلمان ایران، مجبورند در برابر شاهی سر تسلیم فرود آورند که دستش تا مرفق‏‎ ‎‏به خون علمای اسلام و مردم مسلمان آغشته است. شاهی که می خواهد تا قطرۀ آخر نفت‏‎ ‎‏این کشور را بفروشد و پولش را ـ به عناوین مختلف ـ به سرمایه داران و چپاولگران تقدیم‏‎ ‎‏نماید و به آن افتخار کند.‏

( پیام به ملت مسلمان ایران‏، نجف اشرف 1352، صحیفه امام، ج3، ص 6)