امام حسین (علیه السلام) در حدیثی می‌فرماید: بترس از ستم کردن بر کسی که جز خدا یاوری ندارد.

شاید بتوان، منشأ این حدیث را مالکیت و سرپرستی واقعی مخلوقات که جز خدا، احدی شأنیت چنین جایگاهی را ندارد، بیان کرد:

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَ هُوَ یُحْيِ الْمَوْتي وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیر؛ آیا آنها غیر از خدا را ولیّ خود برگزیدند؟! در حالی که «ولیّ» فقط خداوند است و اوست که مردگان را زنده می‏کند، و اوست که بر هر چیزی تواناست.

پس اوست که در جایگاه خالق و رَبّ«الحمدلله رب‌العالمین» - برخلاف نگاه مشرکان که ربّ را به غیر خدا نسبت داده – خود، عهده‌دار این فریضه شده است. اما بنا بر مصالحی که می‌داند، به تبع، کسانی را جانشین عرضی، نه ذاتی قرارداده است: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ یُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ؛ سرپرست و وليّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آورده‏اند، همانها كه نماز را برپا مي‏دارند، و در حال ركوع، زكات مي‏دهند». 

چرا که ماهیت عالم این‌گونه است، بطوریکه واسطه‌هایی در امور اجرای فرامین الهی حاکمیت دارند، تا اداره کلان زندگی بشر، توسط افراد خاص؛ اما اداره امور خاص، به دست سرپرستانی همچون والدین، تا زمانی که گلیمش را از آب بیرون بکشند، اداره گردد.

این عهده‌داری، فقط در این امورات معنی پیدا نکرده؛ بلکه با توسعه مطلب می‌توان مثابه‌هایی همچون حمایت خویشاوندان از یکدیگر و حمایت از مظلوم را در شمول این بحث قرار داد، به‌طوری که خداوند (عزوجل) می‌فرماید: «خود، سرپرستِ بی‌سرپرستان است» چرا که وظیفه اصلی این کار بر دوش اوست و به تبع، به دیگران واگذاشته شده است.  در همین راستا امام حسین (علیه السلام) می‌فرماید: إیاک و ظلم من لا یجد علیک ناصرا إلا ا...: بترس از ستم کردن بر کسی که جز خدا یاوری ندارد. (اعیان الشیعه؛ ج۱، ص۶۲۰) 

این حدیث، پشت مظلومان را محکم نموده، امید و توکل به آنان می‌بخشد و هم کمر ظالمان را می‎شکند، ترس و واهمه به دلشان می‌اندازد.

واقعا چه قدرتی، بالاتر از خدا؟!

 

اطلاعاتی مفید در خصوص جنگ نرم