به گمان غربی‌ها، مهم‌ترین دستاورد نظام سکولاری «آزادی بیان و عقیده» است. طبق این نظام، هر کسی می‌تواند باور مورد علاقه خود را داشته باشد.

 خب در جامعه آمریکا بر اساس «آزادی بیان و عقیده»، هم باور به «نظام سکولاری» وجود دارد و هم «باور به خدا» اعم از خدای مسیحی، یهودی، هندویی یا خدای اسلامی.

 در یک محاسبه اولیه به نظر می‌رسد در چنین جامعه‌ای، جمعیت متدینین بیشتر از معتقدین به سکولاریسم باشد. در حالی که فضای غالب جوامع غربی به‌ویژه جامعه آمریکا، غلبه اندیشه سکولاری نظیر برهنگی، ابتذال، پوچ‌گرایی و فاصله‌گرفتن از اخلاق انسانی بر اندیشه دینی نظیر معنویت، رعایت حریم خصوصی یا کرامت انسانی در میان مردم به‌ویژه جوانان است.

 حال، سوالی که اینجا طرح می‌شود آن است که حقیقتاً چرا با وجود «آزادی بیان و عقیده» در جامعه‌ای نظیر جامعه آمریکا، بخشی از مردم به‌ویژه جوانان «باور سکولاری» را بر «باور دینی» ترجیح داده‌اند؟

آیا در این جوامع، مردم بیشتر علاقه‌مند به سکولاریسم هستند؟ تا بگوییم به همین سبب است که طرف‌دارانش بر معتقدین به دیانت غلبه دارند، یا حقیقتاً مسئله دیگری است؟

عوامل متعددی را می‌توان برای شناسایی جواب به این دست سوالات برشمرد؛ ولی به تناسب فضای مجازی، به عامل «رسانه» به عنوان یک پاسخ بسنده می‌کنم و دلیل غلبه «اندیشه سکولاری» بر «اندیشه دینی» را غلبه رسانه‌های طرفدار نظام سکولار بر طرفداران دیانت بیان می‌کنم.  در واقع حاکمیت سکولار در سایه ترویج «آزادی بیان و عقیده» چنان تسلطی بر شبکه‌های ماهواره‌ای، رسانه‌های جمعی و همین‌طور سینما و تئاتر پیدا کرده است که عملاً جایی برای طرح مباحث دینی باقی نمانده است.

خب نمونه این غلبه افسارگسیخته «اندیشه سکولاری» را می‌توانید در دو مصاحبه اخیر با جوانان ساکن آمریکا ببینید. در این مصاحبه اکثر جوانان، ناتوان از پاسخ به سوالات دینی می‌شوند که گویا هیچ‌وقت از رسانه‌های موجود در کشورشان نشنیده‌اند، حتی با اینکه باید در خصوص مسیحیت اطلاعاتی داشته باشند؛ ولی نه تنها «مریم مقدس» که «عیسی مسیح» را هم درست نمی‌شناسند!

گرچه بخشی از اشکال، به خود جوانان بر می‌گردد که ظاهراً مسائل دینی را کمتر رصد کرده‌اند؛ اما مشکل عمده به نظامی بر می‌گردد که «آزادی بیان و عقیده» را نهادینه کرده تا در سایه آن بتواند تمام مطالبات سکولاری خود را در جامعه تثبیت کند و چنان اندیشه‌های سکولاری و بریده از دین را پشتیبانی کند که فضایی برای عرضه آموزه‌ها و جاذبه‌های دین و معرفی آن، باقی نماند. بنابراین، می‌توان به این جمع‌بندی رسید که غرب سکولار، با طرح و اجرای ایده «آزادی بیان و عقیده» عملاً بشریت را به اسارت خود در آورده است. راه‌حل در مصاف میان «نظام دینی» و «نظام سکولاری» و به دنبال آن انتخاب یکی از این دو نظام توسط مردم، همانا ایجاد توازن و اجرای عدالت رسانه‌ای و تبلیغات است. دین‌داران، انتظار در اختیار داشتن اکثر رسانه‌های اجتماعی به معنای عام آن را ندارند؛ لیکن حق دارند در برابر چند رسانه‌ی سکولاری، لااقل یک رسانه دینی داشته باشند تا از طریق آن بتوانند حقایق خود را بدون واسطه به جامعه جهانی به‌ویژه جوانان برسانند.