اشاره

غرب برای رسیدن به اهداف خود دست به هرکاری می‌زند؛ حتی قداست و جایگاه والای خانواده را شکسته و وجود گران بهای زن را دستمایه بازی‌های کثیف خود کرده است. آنچه غرب از زن به جهان نشان می‌دهد، نه تنها ارج و قرب ندارد؛ بلکه بیانگر حقارتی است که بر قشر زنان رفته است. آنچه در پی می‌آید، گوشه‌هایی از این حقیقت رنج آور است که به قلم «جوانا فرانسیس» نویسنده و روزنامه نگار آمریکایی در قالب نامه‌ای به زنان عراقی در دوره حمله نظامی آمریکا به عراق به رشته تحریر درآمده است.

من تو را می‌بینم... من نمی‌توانم... اما می‌بینم که تقریباً هر زنی بچه‌ای بغل کرده یا اطراف او بچه‌هایی هستند. می‌بینم، هر چند آن‌ها پوششی محجوبانه دارند؛ لیکن هنوز زیبایی شان می‌درخشد. اما این فقط زیبایی بیرونی نیست که متوجه آن می‌شوم.

من چیزی عجیب در درون خود احساس می‌کنم، غبطه می‌خورم؛ اما نمی‌توانم چیزی بگویم. فقط قدرت، زیبایی، عفت و بیش از همه رضایت و شادی تو را تحسین می‌کنم. آری، عجیب است؛ اما به ذهن من خطور می‌کند که تو هر چند زیر بمباران هستی؛ اما از ما خوشحال‌تری.

چرا که تو هنوز زندگی طبیعی یک زن را داری، شیوه‌ای که زنان از ابتدا همواره این چنین زندگی می‌کردند. در غرب هم تا دهه 1960 این چنین معمول بود، تا اینکه به وسیله دشمنی مشترک بمباران شدیم. اما ما با تسلیحات واقعی بمباران نشدیم؛ بلکه با فساد اخلاقی، به شکلی نیرنگ آلود و زیرکانه و از طریق وسوسه بمباران شدیم.

آن‌ها به جای استفاده از بمب افکن‌ها و جنگنده‌های آمریکایی، ما را از هالیوود بمباران کردند. آن‌ها می‌خواهند بعد از آنکه از بمباران زیر ساخت‌های کشورهای شما فارغ شدند، شما را نیز این گونه بمباران کنند. نمی‌خواهم این برای تو هم اتفاق بیافتد. تو هم احساس خفّت خواهی کرد، همانطور که ما می‌کنیم. تو می‌توانی از این بمباران‌ها دوری کنی، اگر لطف کنی و به ما که از نفوذ شیطانی آن‌ها تلفات جدی داده‌ایم، گوش کنی.

برای اینکه هر چیزی که از هالیوود می‌بینی، مشتی دروغ است، تحریف است، آن‌ها روابط نامشروع را تحت عنوان سرگرمی بی ضرر جلوه می‌دهند، برای اینکه هدف آن‌ها انهدام اساس اخلاق جوامعی است که تشعشعات و امواج برنامه‌های سمّی شان را برای آنان مخابره می‌کنند.

ملتمسانه از تو می‌خواهم سمّ آن‌ها را نخوری. وقتی که از آن خوردی، هیچ پادزهری برای آن نیست! ممکن است نسبتاً بهبود بیابی؛ اما هرگز همچون قبل نخواهی شد. بهتر است کاملاً از این سم دوری کنی، تا اینکه به دنبال شفا از آسیب‌هایی به وجود آمده باشی.

آن‌ها سعی دارند با فیلم‌ها و نماهنگ‌های شهوت انگیز، به دروغ، ما زنان آمریکایی را شاد و راضی نشان دهند، مفتخر به لباس پوشیدن چون هرزه‌ها و قانع بودن به نداشتن خانواده؛ و تو را این چنین وسوسه می‌کنند.

اکثر ما شاد نیستیم، به من اعتماد کن! میلیون‌ها نفر از ما داروهای ضدافسردگی مصرف می‌کنیم، از شغل‌هایمان متنفریم و شب‌ها به خاطر مردانی که می‌گفتند دوستمان دارند؛ ولی حریصانه از ما سوءاستفاده می‌کنند و می‌روند، گریه می‌کنیم.

آن‌ها می‌خواهند خانواده‌های شما را از بین ببرند و شما را متقاعد کنند که فرزندان کمتری داشته باشید. آن‌ها با جلوه دادن "ازدواج" به عنوان شکلی از بردگی، "مادری" به عنوان نفرین و "با حیا بودن و پاک ماندن" به عنوان عقب افتادگی چنین می‌کنند. آن‌ها می‌خواهند خودت، ارزش خودت را پایین آوری و ایمان و اعتقاداتت را از دست بدهی. آن‌ها مانند شیطانی هستند که آدم و حوا را فریب داد، تو فریب نخور!

برای خودت ارزش قائل باش؛ من تو را به عنوان گوهری گران قیمت، طلایی ناب، یا مرواریدی گران بها می بینم. همه زنان مرواریدهای گران بهایی هستند؛ اما برخی از ما در مورد ارزش پاکدامنی‌مان فریب خوردیم. عیسی گفت: "آنچه مقدس است، به سگان مدهید و مرواریدهای خود را پیش خوک وحشی نیاندازید، مبادا آن ها را پایمال کنند و برگشته، شما را بدرند."[1]

مرواریدهای وجودی مان بسیار گران بها هستند؛ اما آن‌ها می‌خواهند به ما بقبولانند که بی‌ارزش‌اند. ولی باورم کن! هیچ جایگزینی برای این نیست که بتوان در آیینه نگاه کرد و بازتاب پاکدامنی، نجابت و عزت نفس خود را در آن دید.

مدهایی که از زیر دست خیاطان غربی بیرون می‌آیند، برای این طراحی می‌شوند که به تو بقبولاند که ارزشمندترین سرمایه تو، جذابیت جسمی توست. اما لباس‌های عفیف تو و حجاب تو در واقع پرجاذبه‌تر از هر مد غربی است، برای اینکه آن‌ها تو را به صورت اسرارآمیزی پوشانده‌اند و عزت نفس و اعتماد به نفس تو را جلوه می‌دهند.

جاذبه‌های جسمانی زن باید از چشمان بی لیاقت پوشانده شود، البته این باید هدیه‌ای باشد از طرف تو برای مردی که تو را آن قدر دوست دارد و برایت احترام قائل است که با تو ازدواج می‌کند و از آنجا که مردان شما، مرد هستند و با غیرت و دلاور، حق آنان نیز چیزی کمتر از بهترینی که تو عرضه کنی، نیست. مردان ما دیگر حتی پاکدامنی نمی‌خواهند، آن‌ها دُرّ گران بها را درک نمی‌کنند؛ آن‌ها سنگ مصنوعی پر رزق و برق را انتخاب می‌کنند تا آن را نیز پس از سوءاستفاده رها کنند!

گوهربارترین سرمایه‌های تو زیبایی درونی‌ات، نجابتت و آن چیزی است که تو را، تو کرده است. اما متوجه شدم برخی زنان مسلمان از حدود تجاوز می‌کنند و حتی در حین حجابشان سعی دارند تا جایی که ممکن است مانند غربی‌ها شوند، قسمتی از موهایشان نشان داده می‌شود، آرایش دارند و. . .

چرا تقلید کنید از زنانی که به خاطر عفّت و پاکدامنی از دست رفته‌شان پشیمان اند یا به زودی پشیمان خواهند شد؟

هیچ جبرانی برای آنچه از دست رفته، نیست. شما الماس‌های بی‌عیب هستید. نگذارید آن‌ها شما را بفریبند و تبدیل به سنگ بدلی شوید. هر آنچه شما در مجلات مد و تلویزیون‌های غرب می‌بینید، دروغ است. این دام شیطان است. طلانمای ابلهانه است.

گناه هرگز فایده‌ای ندارد، همیشه تو را فریب می‌دهد. من هر چند شرافت و کرامتم را باز پس گرفته‌ام؛ اما هیچ چیزی جای اینکه شرافتم را از اول نمی‌دادم، نمی‌گیرد. ما زنان غربی شستشوی مغزی داده شده‌ایم که باور کنیم شما زنان مسلمان، مورد ظلم واقع شدید. اما حقیقتاً این ماییم که مورد ظلم واقع شده‌ایم، برده مدهایی هستیم که پستمان می‌کند، نسبت به وزن و انداممان عقده‌ای شده‌ایم و گدای محبت مردانی هستیم که نمی‌خواهند رشد فکری یابند و مسئولیت پذیر باشند، در اعماق وجودمان می‌دانیم که سرمان کلاه رفته است.

ما مخفیانه تو را تحسین می‌کنیم و به تو رشک می‌ورزیم، با وجود اینکه برخی از ما آن را اقرار نمی‌کنیم. خواهش می‌کنم به دیدة تحقیر به ما نگاه نکنید یا فکر نکنید ما این چیزها را این گونه که هست، دوست داریم. این تقصیر ما نیست. اکثر ما پدرانی نداشتیم تا وقتی نوجوان بودیم، از ما حمایت کنند، چون خانواده‌های ما متلاشی شده‌اند. تو می‌دانی چه کسی پشت این نقشه است؟

خواهران من، گول نخورید. نگذارید نجابت شما را هم بگیرند. پاک و با نجابت بمانید. ما زنان مسیحی، حقیقتاً نیاز داریم ببینیم زندگی زنان چگونه باید باشد. به تو نیاز داریم تا برای ما الگویی باشی، برای اینکه ما گمشده‌ایم. پاکی‌ات را نگه‌دار.

به خاطر داشته باش، آب ریخته شده را نمی‌توان جمع کرد. امیدوارم این نصیحت را با همان روحیه‌ای که نیت شده بود دریافت کنی؛ روحیه دوستی، احترام و تحسین.

با محبت از طرف خواهر مسیحیت: جوآنا فرانسیس

منبع: فصلنامه تحلیلی سیاسی، اجتماعی طنین اندیشه، ش 13، ص 54.