اسماعیل بن حسین بن محمد، مشهور به اَبوطالِبِ مَرْوَزی، نسبشناس قرن هفتم قمری و مؤلف الفخری در انساب است. نسب او به محمد دیباج فرزند امام صادق (علیه السلام) میرسد. از شاگردان برجسته او میتوان به یاقوت حموی اشاره کرد. نسب اسماعیل به محمد دیباج فرزند امام صادق (علیه السلام) میرسد. جد سوم او، ابوعلی احمد بن محمد که از مدینه به قم آمده بود، به مرو سفر کرد و در آنجا سکنی گزید. ابوطالب به گفته خویش در ۲۲ جمادیالثانی ۵۷۲ دیده به جهان گشود. تمیمی غزی، ابوطالب را در شمار حنفیان آورده است. از تاریخ دقیق درگذشت وی اطلاعی در دست نیست.
نجمالدین ابوالحسن علی بن ابوالغَنائم عَلَوی عُمَری مشهور به ابن صوفی (حدود۳۹۰-حدود۴۶۰ق)، نسبشناس شیعه و نویسنده کتاب المجدی فی انساب الطالبیین است.
ابن صوفی در بصره متولد شد و همانجا پرورش یافت و به علت انتساب به جدّش، عُمَر الاطرف، فرزند امیرالمومنین حضرت علی (علیه السلام) معروف به ابن تغلبیه به عُمَری و نیز علوی مشهور است.
محمدحسن نویسی قمی، از فقیهان و عالمان دینی در قرن ۱۴ شمسی و پیش از بازتأسیس حوزه علمیه قم توسط عبدالکریم حائری یزدی، از اساتید حوزه قم بود. وقتی حائری یزدی به قم رفت و حوزه علمیه را تأسیس کرد، نویسی را جزو اصلیترین دستیاران خویش قرار داد و در امور علمی و اجتماعی با او بحث و مشورت میکرد. همچنین گفته شده که نویسی قمی شخصیتی بیهوا و فارغ از حب جاه بود.
وی در سال۱۲۹۱ق در روستای نویس به دنیا آمد. پدرش ملانصیر نام داشت. گاهی وی ملقب به الهی شده است که گویا تخلص شعری او باشد.
نسب و تحصیلات: ابوالفتح حسینی فرزند میرمخدوم عربشاهی قزوینی، متکلم و فقیه امامی است. گویا به سبب انتساب به سادات شرق، به ابوالفتح شرقه نیز مشهور بوده است. برخی او را فرزند میرزا مخدوم مؤلف نواقض الروافض و از نوادگان میر سیدشریف جرجانی (درگذشته ۸۱۶ق) دانستهاند، با این حال شواهد تاریخی چندان به اثبات این ادعا کمک نمیکنند.
علی بن احمد، معروف به ابوالحسن اَبیوَرْدي، متکلم و فقیه امامی و آشنا به علوم ریاضی. او در جوانی وفات یافت و محتشم کاشانی در رثای او شعری سروده است. از آثار او میتوان به اثبات الواجب و صفاته، بیان دیات و قصاص و کتاب روضالجنان اشاره کرد.
در برخی منابع به او نسبت قائنی نیز داده شده است. هیچیک از منابع معتبر به تاریخ تولد او تصریح نکردهاند.
پدرش مولانا احمد، از عالمان زمان خویش بود. ابوالحسن نزد پدر خویش در کاشان به دوران حکومت خان میرزا، پسر معصوم بیگ صفوی، پرورش یافت.
ملا غلامرضا قمی معروف به حاج آخوند، فرزند رجبعلی و از عالمان و فقیهان شیعه در قم در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری. تاریخ ولادت دقیق وی مشخص نیست؛ اما چون همدوره سید صادق روحانی قمی بوده، ولادت او را در سال ۱۲۵۵ق محتمل دانستهاند. او پس از آموختن مقدمات علوم دینی در قم، به تهران و اصفهان رفت و نزد ملاعلی نوری به مدت چهار سال، فلسفه را آموخت.
شهابالدین عبدالله بن محمود بن سعید شوشتری (تُستری) ملقب به شهید ثالث از عالمان شیعه قرن دهم هجری قمری است. در برخی منابع از او با عنوان شهید رابع نیز یاد شده است. به او لقب عَقّاب نیز دادهاند. بایزید بسطامی دوم و حسین بن شمسالدین ساعدی از شاگردان او بودهاند.
سید بهاءالدین، علی بن عبدالکریم نیلی نجفی، عالم شیعه قرن هشتم هجری که او را علامه، فقیه، متکلم، مفسر، رجالی و نسّابه به معنای متخصص در علم نسبشناسی خواندهاند. بهاءالدین از شاگردان فخر المحققین (متوفای ۷۷۱ق) بوده است. از شاگردان سید بهاءالدین میتوان به احمد بن فهد حلی (متوفای ۸۴۱ق) اشاره کرد. سید بهاءالدین ارادتی خاص به امام عصر (عج) داشته است. این ارادت در آثار و تألیفاتش نظیر منتخب الانوار المضیئة و سرور اهل الایمان نمایان است.
محمدطه نجف در سال ۱۲۴۱ق در نجف به دنیا آمد. پدرش شیخ مهدی و مادرش دختر شیخ حسین نجف بودند. خاندان نجف معروف به آل نجف از خانوادههای مشهور در نجف هستند که اصالتاً تبریزی بوده و در قرن یازدهم هجری، حاج نجف بنیانگذار آن از تبریز به نجف مهاجرت کرد. تنها فرزند شیخ محمدطه، شیخ مهدی نجف بود که در سال ۱۳۰۹ق و در زمان حیات پدرش از دنیا رفت و در یکی از اتاقهای صحن حرم امیرالمؤمنین علیه السلام دفن شد.