محمد بن عنایت احمدخان کشمیری دهلوی متکلم، فقیه و طبیب امامی قرن دوازدهم و سیزدهم هجری قمری در هند بوده است. به گفته شرح‌حال‌نگاران، دهلوی به خاطر معالجه مُهاراجۀ کشمیر (پادشاه کشمیر) به کشمیری لقب یافت. تخلص شعری او «کامل» بوده است.

علی بن ریّان بن صَلْت اَشْعَری قُمّی از عالمان و محدثان برجسته شیعه در قرن سوم هجری قمری و از اصحاب امام حسن عسکری (علیه السلام) بود. پدرش ریان بن صلت نیز از محدثان بزرگ بود. عالمان و محدثان بزرگی مانند احمد بن محمد بن خالد برقی، احمد بن ابی‌عبدالله برقی، احمد بن محمد بن عیسی، سهل بن زیاد آدمی و علی بن ابراهیم قمی شاگرد او بودند.

تاریخ تولد او چندان روشن نیست و تراجم‌نویسان کمتر به آن پرداخته‌اند. شاید بتوان گفت در اوائل سده سوم متولد شده باشد. برخی از شواهد نیز، این سخن را تأیید و تقویت می‌کند.

سید علی‌خان مدنی در نیمه جمادی‌الاولی سال ۱۰۵۲ق در مدینه متولد شد و به مدنی شهرت یافت. نسبت او با ۲۶ واسطه به زید بن علی می‌رسد.

او در ذیقعده سال ۱۱۱۸ق یا ۱۱۹ق و یا ۱۱۲۰ق در شیراز از دنیا رفت. پیکر سید علی خان کبیر، در حرم سید احمد بن موسی الکاظم (علیه السلام) معروف به حرم شاه‌چراغ، در جوار سید ماجد بحرانی مدفون است.

اِبْنِ نَجّار، ابوالحسن محمد بن جعفر بن محمد بن هارون تمیمی کوفی (تولد ۱۶ محرم ۳۰۳ - وفات جمادی‌الاول ۴۰۲ / اول اوت ۹۱۵ ـ دسامبر ۱۰۱۱) ، محدث، مقری و نحوی. شاگرد ابن عقده و استاد شیخ مفید و نجاشی بوده است.

وی در کوفه زاده شد. در مورد سال تولد او اختلاف هست. برخی، تاریخ تولد وی را سال ۳۱۱ ق بیان کرده‌اند.

وی از مشایخ کوفه، بصره و بغداد بهره برد. معروف‌ترین استادان او عبارتند از ابوبکر ابن درید ازدی، ابراهیم بن محمد نفطویه، محمد بن یحیی صولی، احمد بن محمد بن سعید ابن عقده، محمد بن قاسم بن زکریا محاربی، عبدالعزیز بن یحیی جلودی، محمد بن حسین خثعمی اشنانی.

جمال الدین بن عبدالله بحرانی مشهور به إبن مُتَوَّج، عالم امامی بحرین در قرن‌های هشتم و نهم قمری. وی در حله نزد فخرالمحققین شاگردی کرد. مهم‌ترین اثر او کتاب الناسخ و المنسوخ است.

در برخی منابع، لقب او فخرالدین و شهاب‌الدین نیز آمده است. معتبرترین منبع اطلاعات درباره ابن متوج، نوشته‌های ماحوزی است که با گفته‌های ابن ابی جمهور در آثارش و حر عاملی تکمیل می‌شود.

ابوالحسن جمال‌الدین (یا کمال‌الدین) علی بن سلیمان ستراوی بحرانی، مشهور به ابوالحسن بحرانی، فیلسوف، متکلم و محدث شیعه قرن هفتم هجری قمری است. از سرگذشت وی آگاهی چندانی در دست نیست؛ اما از شهرتش پیداست که اهل ستره بحرین بوده و احتمالاً در همانجا به تحصیل دانش پرداخته است.

ابوعلی حائری با نام کامل محمد بن اسماعیل بن عبدالجبار رجال‌شناس و فقیه شیعه سده سیزدهم، از شاگردان وحید بهبهانی، سیدعلی طباطبائی، سیدمحسن اعرجی کاظمی و سید محمدمهدی بحرالعلوم و صاحب کتاب منتهی المقال فی احوال الرجال است.

پدر وی مازندرانی بود؛ اما او در کربلا زاده شد و کمتر از ۱۰ سال داشت که پدرش را از دست داد. ابوعلی، به نقل از پدرش، نسب خود را به ابن سینا رسانده است؛ اما چون ابن‌سینا فرزندی نداشته است، در صحت این انتساب تردید وجود دارد.

ابوالفضل اسعد بن احمد طرابلسی قاضی و عالم امامی، در سده ۵ و اوایل سده ۶ هجری قمری و ۱۱ و ۱۲ میلادی است. او شاگرد ابن براج، فقیه مشهور امامی و همچنین جانشین وی بوده است. او همچنین پس از ابن براج، متصدی منصب قضای طرابلس بوده است. وی در بلاد مختلف شام، از جمله طرابلس، فلسطین و دمشق، در میان امامیه، مشهور بوده و پس از ابن برّاج، مفتی ایشان بوده است. وی مدتی به حیفا رفته و در آنجا کتابخانه‌ای که بیش از ۴ هزار جلد کتاب داشت، فراهم کرده بود. وی در علم کلام و فقه، آثاری نوشته بوده که نشان از تبحر وی در این دو علم دارد. درباره تاریخ و محل وفات او اختلاف وجود دارد.

ثُبَیْت بن محمد عسکری، متکلم، فقیه و محدّث امامی قرن سوم قمری. نجاشی وی را متکلمی حاذق و مطّلع در حدیث و فقه معرفی کرده و او را از أصحابنا العسکریّین خوانده است.

تاریخ دقیق ولادت و وفات ثبیت معلوم نیست؛ اما با توجه به مصاحبتش با محمد بن هارون معروف به ابوعیسی وَرّاق (متکلم معروف امامی) و روایت از ابواَحْوَص داود بن اسد مصری (متکلم امامی قرن سوم) می‌توان او را از رجال امامی قرن سوم دانست.

اِبْن اَبی طَی، یحیی بن حمید (حُمَیده) بن ظافر طائی حلبی غسّانی (۵۷۵ - حدود ۶۳۰ق)، مورخ و ادیب شیعی اهل حلب که نزد علمایی چون ابن شهرآشوب و تاج علی اشرف بن اعز به تحصیل پرداخت. او آثار بسیاری را تالیف کرد که مهم‌ترین آن، تاریخ بزرگ به نام معادن الذهب فی تاریخ الملوک و الخلفاء و ذوی الرُّتب است.