قطب‌الدین سعید بن عبدالله بن حسین بن هبه‌الله راوندی کاشانی (متوفای ۵۷۳ ه ق) معروف به قطب راوندی، محدث، مفسر، متکلم، فقیه، فیلسوف و مورخ بزرگ شیعه در قرن ششم هجری قمری بود.

وی از شاگردان شیخ طبرسی صاحب تفسیر مجمع‌البیان بوده و ابن شهرآشوب از شاگردان معروف او بود. وی دارای تالیفات بسیاری در علوم مختلف است که از معروف‌ترین آنها کتاب الخرائج و الجرائح می‌باشد. او در صحن حرم حضرت معصومه (علیهاالسلام) دفن شده است.

قطب‌الدین، علاوه بر پدر، از محضر بزرگان دیگری استفاده کرده است. افکار بزرگ شخصیت‌هایی چون شیخ صدوق، سید مرتضی، سیدرضی و شیخ طوسی، با نقل حدیث از شاگردان آنان، در اندیشه و تفکر او جای پیدا کرده است.

بنا بر آنچه در ریاض العلماء آمده است، قطب‌الدین، روایاتی از بزرگان حدیث در شهرهای اصفهان، خراسان و همدان شنیده و نقل کرده است و از این روزنه می‌توان به مسافرت‌های علمی او به شهرهای مختلف پی برد. چنان‌که قرار داشتن قبر او در شهر قم، دلیلی بر استفاده او از محضر استادان آن دیار است.

قطب‌الدین راوندی در زمره مردان بزرگی است که با دانش فراوان خود پس از بهره‌مندی از علوم مختلف و تبحر در آنها، در بیشتر رشته‌های علوم اسلامی تبحر و تخصص خود را به نمایش گذارد که می‌توان به آثار زیر اشاره نمود:

۱. ام القرآن

۲. تفسیر القرآن در دو جلد

۳. خلاصة التفاسیر در ده جلد 

۴. شرح آیات المشکله فی التنزیه

۵. اللباب فی فضل آیه الکرسی

۶. الناسخ و المنسوخ من القرآن

 و.....

وی در چهاردهم شوال ۵۷۳ ق. در شهر قم نزدیکی‌های اذان ظهر دار فانی را وداع گفت.

پس از مراسم تشییع، پیکرش در جوار مرقد حضرت معصومه (علیهاالسّلام) به خاک سپرده شد. پس از هشت قرن، تعمیرگران صحن مطهر حضرت معصومه (علیهاالسّلام) با پیکر سالم و سیمای نورانی‌اش رو به رو شدند. آیت‌الله سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی (رحمه‌الله) به پاس خدمات او، سنگ قبری بلند و به یاد ماندنی را بر فرازش به یادگار نهاد تا زائران حرم فاطمه معصومه (علیهاالسّلام) در ابتدای ورود و خروج از صحن چشمانشان به قبر این عالم بیفتد و او را زیارت کنند.